Maatstaf. Jaargang 31

[p. 109]

Harry Mulisch

Het museum^*

Op haar tenen bestijgt de brug de gloeiende lak
Van het water, en de warme adem de lucht
Blazend in mijn handen volg ik, als de schaduw
Van een ander. Dan verschijnen overhoge

vleugels

Uit de zwarte as van het licht,
Zuilen met bloedgeulen als die in dolken,
De dove koepels van de binnenplaats.

Zo dicht bij kwam ik nog nooit in dit domein.

De tijd stokt, een zonnewijzer bij nacht,
En om mij heen de macht van de wanden
Een ondoordringbare wand van de macht
Die een dieper geheim moet bewaren,
Dodelijk omkneld, in de beet van tanden.

* Deze drie gedichten worden toegevoegd aan de cyclus Opus Gran

[p. 110]

II

 

Melkwitte treden

 

Bordessen van licht

 

De nachten geleden

 

 

 

Verblindend gericht

 

Een beduidender lied

 

In dit gezicht

 

 

 

Onvoorzien verschiet

 

Met hemelwijd gebaar

 

Hernomen gebied

 

 

 

Van het zonnejaar

 

Aan het uitgelezen

 

Heidense altaar

 

 

 

Van dood genezen

 

Uit egyptisch duister

 

Eindelijk herrezen

 

 

 

In verbeelde luister

[p. 111]

III

 

Of is dit uiterst geburchte een klip, volgestort

 

alleen met zichzelf?

 

Ongerijmde rotswand in de schaduw van nacht.

 

Als graniet leunt de lucht tegen muren,

 

Spiegels van geluid, stille vaders van de echo.

 

O Jericho... Muren hebben het laatste woord.

 

 

 

Achter de horizon, in de historie, waar zelfs

 

De moord gehoorzaamt aan de gulden snede,

 

Hoor ik kreten van de dader op zijn dierlijker

 

Rostrum, gestapeld uit blokken krijtwitte angst,

 

 

 

Tot het wegsterft en de wereld weer alleen is

 

met mij.

 

 

 

En met de trage beweging van een opgeworpen

 

Steen op zijn dode punt

 

Keer ik om en zoek het huis waar ik vandaan kwam.