Maatstaf. Jaargang 31

[p. 107]

Ed Leeflang

Een dichteres

Een smalle beek in dotterranden
vertelde verder. Boven ons woeien
de wolken weg. Ik zag de donkere
boompartijen van de verte en voelde
mij onbespied. De grond zoog
aan de voetzolen. Daarop
dacht ik aan haar tijdgenoten,
waarin het kwaad geweten schemerde,
gebeente op röntgenplaten.
Ik keek het grote landschap rond;
eiken, gaaien vervulden hun plichten.
Nee, noch de aarde, noch haar gedichten
zouden het erbij willen laten.

Thuiskomst

Werkelijk, je weet van liefde,
wieren aan een oude wering,
in den blinde wuivend, toch gebonden.

Ik leg me neer en je bestaat nog.
Wie slaapt heeft haast zijn lot gevonden.
Koralen bloeden om je nek
in nachtlicht. Onverschilligheid
van voor er dieren waren
hangt ijl boven het bed.

Hoe alles afloopt weet ik.
Het is zo ingeboren en gewoon
dat ik me ouder staar en je niet wek.

[p. 108]

Elegie

Al mijn beperktheid kende ik,
hun zinnen heb ik wel genezen,
klieren en bloeddruk liet ik
ongemoeid allicht.

Nu moet ik toestaan
dat hun taalgevoel in mij
is opgegaan, hun tekstinzicht,
dat ik het nergens terugvind.
Niets van verblijf
is uit hun zinsbouw opgericht.

Al wat ik bijbracht moest vergaan;
dat kwetst niet, maar mijn stof
is domweg weergekeerd, terwijl ik
zelf nog komen moet:

wat elke onbegrepen oorlog
met de nodeloze ouders doet.

De egel

Sinds kort steekt hij de dijkweg over,
steeds in hetzelfde avonduur,
de bus is niet voorbij.
Hij valt de tuin in, langs de glooiing,
verdwijnt tussen savoye kolen
in een duistere poort.

Het snuivend hijgen, uren,
waarin ik sterven hoor,
bedaart in kalmten, daarin scharrelt
hij door de resten maanlicht
tot bij het wortelbed.

In liefde moet hij zijn,
wij wachten hem doodstil;
hoe roekeloos heeft hij de wetten
van zijn zelfbehoud verzet.