Maatstaf. Jaargang 31

[p. 95]

Jan Kal

Hollandse heersers en prinsen der pen

Je zult genodigd zijn ter valkenjacht
en zelf het haasje zijn van een complot,
om door de Heer van Velsen, lang bespot,
als jachttrofee te worden opgebracht!

Getergde Gherijt deed het voorbedacht.
Was niet de macht der edelen beknot?
Bracht Floris niet zijn broer op het schavot?
Had hij zijn wijf niet jammerlijk verkracht?

De Graaf van Holland werd, een tragisch lot,
gekerkerd in zijn eigen Muiderslot.
Het zwaard der wraak sloeg hem de kop kapot.

Hij die z'n vader opgroef, half verrot,
wordt heden zelf aanschouwd tot op het bot.
O kleurenfoto van Der Keerlen God.

[p. 96]

De renaissance van P.C. Hooft

 

Over de slotbrug, door de toegangspoort,

 

betraden wij het Hooghe Hujs te Mujden.

 

Verzoetelijkt leeft het verleden voort:

 

afgedamd als de Zee genaemt nae't Zujden.

 

 

 

Zoals de geuren uit de hof der kruiden

 

de lucht bezwangerden, steeg ieder woord

 

van Hooft bevlogen op, en hun geluiden,

 

doorhonigd van gezang, werden aanhoord.

 

 

 

En zo herwonnen liedteksten van Pieter,

 

dankzij de Camerata Trajectina,

 

hun glans bij fluit en gamba, luit en cither.

 

 

 

Wellicht ook sprak, terwijl 't gezelschap speelde,

 

de schim des drossaarts tot drostin Christina

 

in nieuw verband: ‘O mijn gewenste weelde.’

Het is in Nederland maar vreemd gesteld:
nu is er B. von Amsberg koningin,
na moeder J. von Lippe Biesterfeld
en oma W. von Mecklenburg Schwerin.

Waanzin ten top: het staatshoofd ruimt het veld,
en dochter neemt de open plaats weer in.
Meteen al klagen dat dit keurslijf knelt,
maar dolgraag moeder van ons landsgezin.

Democratie bekroond door een vorstin
doet aan de rechten van het volk geweld.
Zijn presidentsverkiezingen te min?

Hier wel. Want zonder ‘meeste stemmen geldt’
zijn wij opnieuw, dankzij één haaiepin,
een volk dat enkel onderdanen telt.

[p. 97]

Gerrit Komrij, onherstelbaar verbeterd

 

Tussen zijn linker buurman David Koker

 

en rechts Dirk Ayelt Kooiman ingepast,

 

schrijft Gerrit Komrij zich voortdurend vast,

 

verdringt dan Dirk's brochures, beide oker.

 

 

 

Bij het uitdijen van mijn boekenkast

 

blijft hij de mediaan, niet medioker,

 

maar juist de spil die met pincet of moker

 

zijn tijd- en taalgenoten overklast.

 

 

 

Decorbouwer is hij en vuurwerkstoker;

 

en wordt een lid der broederschap verast,

 

dan speelt hij met zijn Pietje ook nog poker.

 

 

 

Koolstof en waterstof, een pen die krast

 

- leven en kunst - zijn van elkaar de joker.

 

C.H., heet dus het stuk van de fantast.