Maatstaf. Jaargang 31

[p. 69]

Eva Gerlach

Dochter

De doden zijn in mijn kind opgestaan.
Hun hoofden hangen nog slap, op de tast
zoeken zij in mijn armen een houvast,
zij worden luid terwijl ik voor hen zing;
honger beweegt hen naar mijn borst, zij vinden

steunpunten voor hun handen, herkenning
maakt hun pupillen klein nu zij de blinde
ogen van de foto's naar mij opslaan.

*

Haar blik, uit de betraande accolade
van haar vuistgroot, onvast bovenaanzicht
tegen mijn ribben naar mij opgericht,
vat ons bitter samen. Bijeengenomen
zijn wij vreemden voor wie hetzelfde geldt

als voor de beenderen om haar fontanel.
Ik leer langzaam, haar tegemoet te komen.
Zij wordt geleidelijk hard, niet tot haar schade.

[p. 70]

 

*

 

 

 

Water kent je. Het doet je ogen open,

 

het lokt tot je oksels rimpelig zijn verschenen,

 

het steekt vingers aan je handen, aan je benen

 

trekt het knieholten en zachte voetzolen,

 

het draagt je zoals je behaaglijk vindt.

 

 

 

Ik krijg te huur wat van mij is gestolen,

 

mijn onbezwaarde, eigenlijke kind

 

dat ik in termijnen terug moet kopen.

 

 

 

*

 

 

 

Twee kinderen worden hier vergeleken,

 

het ongeduldige van vlees en bloed

 

waaronder ik gewicht verschuiven moet

 

om na te gaan of het uitloopt volgens norm

 

op weg naar zijn uiteindelijke vorm,

 

 

 

en het lichtere dat dagelijks achterblijft,

 

cuticula van een voortvluchtig lijf;

 

doorzichtig, weggewaaid eer goed bekeken.

 

 

 

*

 

 

 

Van dit schijnbaar neerstorten schrikt zij zo

 

dat zij tot het tegendeel is gebleken

 

armen gespreid houdt om haar val te breken.

 

Dochter, hoe precair is ons evenwicht,

 

elke verplaatsing treft ons onverwacht,

 

 

 

onophoudelijk bedreigd door zwaartekracht

 

doen wij handen open en ogen dicht.

 

Een levenslange reflex van Moro.