Maatstaf. Jaargang 31

[p. 67]

Rabin Gangadin

Uit [‘]Tussen letter en geest[’]

Het bierglas krimpt in in m'n houdgreep.
Tegen het plafond in het café
wentelen vurige bollen door de ruimte.
De felle glimlach van het licht wordt versluierd.

Ik hoor de noten, ontelbare kleine schokjes.
Rusteloos volgen ze elkaar op.
Het refrein springt eruit
als een steile rotswand in zee.

De muziek dijt uit in de tijd,
zwelt op als een wervelstorm.
De muziek loopt zich te pletter
tegen de muren van deze armzalige tijd.

[p. 68]

5

 

De romantische klanken van de piano

 

drijven deze tropische nacht in,

 

begeleid door de krekels en

 

de harteklop van de tam-tam op het erf.

 

 

 

Deze dag van droogte, vergelen en verkwijnen,

 

gespannen de aanstaande regens afwachtend,

 

krijgt een onnatuurlijk herfstgevoel,

 

vervuld met een geraffineerde koude angst.

 

 

 

Dit is het hoogtepunt van de dag,

 

het moment van overgave.

 

We dansen en springen samen

 

met een stijgend gevoel van opwinding.

Ik voel mij akelig en licht; haast naakt.
Mijn lichaam wordt naamloos en futloos.
De klanken en de vlagen zon
begraven zich in mij.

Ik braad in de verblindende tunnel
van de middag, kleverig en verzadigd.
Om me heen, geblankette wangen en buiken.
De woelige wind is een ziel in nood.

De saxofoniste lacht. Haar blik glijdt
over mij heen. De muziek vervloeit
door de ruiten en de draaideur.
Mijn gedachte wordt een verhaal.