Maatstaf. Jaargang 31

[p. 64]

J. Eijkelboom

Dorp in Noord-Frankrijk

Het over leem en steen gewalste asfalt
wordt door de modder weer een landweg,
bandenprofiel is bijna karrespoor.
Zo glijden wij terug naar vroeger,
naar koesterende warmte van lang
geleden kou, comfort van ongemak.

De zelfs in regen schitterende haan
haalt op zijn mesthoop de vergane glorie
van warme zomers op, de hofhond daarentegen
herinnert ons aan kinderangst.
Het loeien van bezorgd bijeengekomen
koeien duurt, ook hier, het langst.

*

Slagveld van slakken is nu
de natte heuvelrug.
Liever had ik hitte
die in de berm zaaddoosjes
tot ontploffing bracht toen
iemand riep: hoe lang nog
eer we weer thuis en
in de schaduw zijn.

Liever nog, toen alleen
de leeuwerik en ik daar waren.
Hij als een stip in 't blauw,
ik levensgroot op aarde.

[p. 65]

A nos glorieux morts

Het schooltje is allang gesloten,
vervallen en weer opgeknapt
door wie er in vakanties wonen.

De bakker komt nog loeiend langs,
het raadhuis gaat nog open
als er wordt zakgelopen

op 't stoffig plein voor de mairie,
wanneer een kleine tricolore
de tijd van 't jaar aangeeft.

Van een verlaten huis zakt eerst
het dak en dan een zijwand in.
Er wordt hier nooit wat afgebroken.

En de soldaat verschiet van kleur:
zijn ijzer raakt niet aangevreten,
wordt nu en dan met verf bestreken.

De laatste keer was het pauwblauw.
De nacht zag er misschien zo uit
toen hij dichtbij te velde lag

op zijn nog gave rug. Het past ook bij
de sierlijk opgeslagen panden
van zijn solide, als gegoten jas.

Hij leunt op zijn geweer als op een spa.
Onder de kolf haalt op het voetstuk
Labroche Octave de eeuwigheid

en met hem nog acht namen.
De oogst was schraal, zelfs voor zo'n
nietig dorp. Toch haalt het nog de tien

met Bador Jules, victime civile.