Maatstaf. Jaargang 31

[p. 75]

Gerard Verbart Sonnetten voor een volgzaam meisje

I

‘Tanto gentile e tanto onesta pare
La donna mia, quand'ella altrui saluta,’

Mijn meisje is zo lief en ongeremd
dat elke spons die z'in de kroeg ontmoet
vlot zorgeloos een boekje open doet
over zijn zorgen. Dan streelt haar zachte stem
zijn zere schrammen en raakt ze klem
in valse dwang.

Mijn tere meisje doet

waarvoor ze door haar vaar is opgevoed
en houdt zich aan haar kind-zijn vastgeklemd
opdat de wereld zijn kan naar haar wens.

Mijn meisje komt en gaat met liefdesblijken;
van strakke feiten trekt ze zich niets aan.
Steeds komt die instelling haar duur te staan.
Ze lijdt; het heeft geen invloed op haar kijken:
mijn meisje is fantastisch zonder grens.

[p. 76]

II

Van alle uitvreters, meisje, mijd nog
je eigen echte uitvreter het meest:
een uitvreter is een eigen-aardig beest
dat dolgraag voor een ander doorgaan mocht;
een uitvreter is een inhoudsloos gedrocht
dat van een anders hersenschimmen leeft
en zich voor zielig of geslaagd uitgeeft
en altijd streeft naar konsumptief bedrog.

Een uitvreter leeft op wat je zijn bek
te vreten geeft en kan alleen bestaan
omdat je hem tot leven hebt gewekt
met zelfbedrog.

Jouw uitvreter draagt jouw naam,

verwoest jouw eigen leven.

Meisje, vrees

van alle uitvreters jezelf het meest.