Maatstaf. Jaargang 31

[p. 37]

Tom Lanoye Drie gedichten

Gent-Wevelgem

Mocht ik herbeginnen, ik zou het net zo
doen: niet om de poen, maar om die
nieuwe pakken. Die zo glimmend spannen
om je billen, en om die van elke ploegmaat

in het peloton. Ik zou mijn hele leven
willen trainen, net iets slechter dan de
ander, dan zit ik altijd achteraan,
genietend van de erotiek. Iets anders

wil ik niet. Of toch: in Gent vertrekken
met fanfares en champagne, vendelzwaaiers
en konfetti, als voor een allerlaatste
rit, een feestelijke rouweditie. Dan, nog

maar pas vertrokken, springt die klotegroep
al weg, ik zit kapot en godverlaten op de
rechte baan als op het slappe koord. Geen
supporter wordt gehoord, geen achterkant

van renners nog gezien. Een paar keer
vallen bovendien. Misschien is herbeginnen
ook dan mogelijk, maar ik zou precies
hetzelfde doen: riempjes dicht en trappen

maar, wie houdt hem tegen, wie onderwijst
hem schade en fatsoen, wie haalt hem weg
van een schitterende zege, de zegen van een
stevig rennerszadel? O Grote Wielergod,

[p. 38]

 

o Sister Brainstorm, heb genade met

 

uw gade. Neem van zijn hand bezit en

 

leid zijn fiets: hij is op weg naar

 

Wevelgem, hij is op weg naar niets.

Een sigarenwinkel in de Donkersteeg/Rue du Paradis

Drie jaar geleden stierf zijn vrouw, het huwelijk was
kinderloos en hij wil niet met pensioen. Ik geneer me
om de fierheid waarmee hij wankel sloffend van rek tot
rek zijn schatten zamelt en ze op de toonbank opent,
kist na kist, als dozen vol geheim genot. ‘Voilà, Mon-
sieur, à vous de choisir,’ handgewring, serviele kop.

De Slag bij Waterloo. Vier getroffen paarden in de modder,
goudomrand rond een havanna zachtjes kreunend; verminkte
veteranen houden dapper stand, banier aan flarden en
verbrand, de avond valt in weergaloze kleuren. De ouwe
sjacheraar! Ik buig me snel over zijn andere kisten,
maar zie: de koloniën, slavenhandel, Wounded Knee...

Tot ik op de steppe stuit en op d' onmetelijke steden
waarvan ik droom. Opeens ben ik zelf niets meer dan een
sigaar, tabak gevangen in zijn eigen bladen, hopend op
verzengend vuur: avontuur! Een uitslaand brandje, grootse
daden! Dan spreekt plots elk aroom en ieder bandje van
niets anders dan ik hou het hier niet vol, ik ga

naar Volendam.

[p. 39]

Woningnood

Er wordt gebeld en ik doe open. Op de stoep
staat een krachtige mijnheer. ‘Hallo, hier
ben ik weer. De man met de hamer. Rechtstreeks
van Kop van Jut hierheen gekomen voor het slopen

van uw woonst’. Hij stapt keurend rond zich
kijkend binnen. ‘Neen maar, voor zover ik mij
herinner, woont u hier toch wel het schoonst.’
Dan, een hamertje tevoorschijn halend: ‘Zal ik

met deze kamer maar beginnen?’ Hij klopt
de spiegels en het porcelein aan scherven,
trapt de kasten in elkaar en kwakt rottend
fruit tegen de muur. In heel het huis gaat hij,

van de zolder tot de schuur, als een bezetene
tekeer. Ik laat hem maar begaan, het is zo'n
eenzame mijnheer. Ik trek het mij niet aan.
In de gang heb ik, op alles voorbereid, nog

steeds mijn oude koffer staan. Mij zien ze hier
niet meer, het is de hoogste tijd: linnen vliegt
naar buiten langs kapotte ruiten, een steen valt
suizend langs mijn kop. Adieu, ik stap maar weer

eens op. Ciao, au

revoir. Groetjes

van de bochelaar.