Maatstaf. Jaargang 31

[p. 62]

Koos Geerds Bedevaart

I

'k Zit dromerig te soezen onder brem,
die zich van boven naar mij buigt
de zitkuil in. De geile geur
hangt om seringendauw waarvan

het hemels wit vergeefs verwoed
ertegen de niet-kleur beven doet.

II

Ik moet op weg, en zonder tent,
want dundoek is maar camouflage
voor wie gewend is in zijn hemd
te gaan; lach maar, jij satanskleed

van duizendschoon: een oven voor je glans
Brandend als brem, zengende krans.

III

Mocht je op weg van huis naar school
meteen een stukje bos en dan
daarachter onverwacht een wei

- een standbeeld van de kudde los,

klassiek een koe met aan haar voet
het vochtig kalf. Snoet tegen snoet.

[p. 63]

IV

Blauw manoeuvreert langs stapels grijs.
Licht valt om hekken, stuift zich
kreupel. God? Ik voel geen bergen
in mijn vlees, de zon is lauwe spek.

Gek! toch zijn er ogen. Nee, niet terug
nu psalmen fluiten droog en vlug.

V

Ik roep de aarde tot getuige aan:
jouw woorden zijn een handgebaar,
in lotushouding bidt je geest
tot fetish, totem, hordebeest,

hijgend, de ogen weggedraaid - en schòt,
van een vertoornde, diep gekrenkte God.

[p. 64]

Lichtmis

Waar ik mijn kracht om samenraap
en rondhip - kille eikebomen.
Die zo voor varkens vruchten schraapt
staat mooi voor God te kijk te wezen:

een keuter die op grammen let
en centen kietelt in z'n pet.

Bedeling

Het lelieduifkruid, aangenaam;
had eens een lijf van goudbrokaat
en belbloemachtig herfstgewaad,
een bloedwijn van het oudste schap.

De vlerken vochtig, onbekwaam,
nijgt sneeuwborst naar het badcelraam.

Doek

De schepper die barmhartigheid
in een dood musje vond is weg.
Misschien wel z'n congé gegeven,
maar het gezelschap zwijgt. Stilte.

Toch fraai, zo'n olieschilderij.
Alleen kan er geen sterveling meer bij.