Maatstaf. Jaargang 31

[p. 58]

Victor Vroomkoning Twee gedichten

Ik kan niet meer.
Zij zegt het halverwege.
Het pad wordt smal.
De lucht komt ijler
om hen heen.
Hier zien ze om
in scherper licht
dan daar beneden.

Hij geeft een arm.
Men schuifelt
naar een stenen bank.

Vroeger, zegt hij, vroeger
kon je verder met me mee.
Het leek, je keek
tot aan de hemel
als ik het je vroeg.

Zij ziet zich zitten
in de spiegels
van zijn bril.
In deze ogenblikken
ontvalt zij hem.

Zij hapt naar klank,
maar haar mond
wil er niet van spreken.

[p. 59]

 

Mijn ogen, vraagt ze,

 

let jij nog wel eens

 

op mijn ogen?

 

Wat moet ik zien, denkt hij.

 

Hij is al jaren blind

 

voor hoe haar leven

 

naast hem slijt.

 

 

 

Hij klampt zich aan de krant

 

waarachter hij zich

 

dagelijks verschanst

 

angstvallig vast

 

en gluurt over de rand

 

naar haar gezicht.

 

Zou het die bril soms zijn?

 

 

 

Hij stelt zich in postuur

 

en schraapt zijn keel

 

voor gissingen naar kleur

 

en vorm van haar montuur.

 

Maar als hij spreken wil

 

en hij zijn nieuws-vizier

 

behoedzaam van zijn ogen vouwt

 

heeft het geen naam

 

hoe zij hem velt

 

met één verpletterende oogopslag.