Maatstaf. Jaargang 31

[p. 70]

Roque Dalton Gedichten uit ‘Taberna y otros lugares’
Vertaling: Maarten Steenmeijer

De grote toorn

Land van mij je bestaat niet
je bent slechts een kwaadaardig silhouet van mij
een woord dat ik van de vijand aannam

Vroeger dacht ik dat je alleen maar heel klein was
dat je niet eens tegelijkertijd
een Noord- en Zuidkant had
maar nu weet ik dat je niet bestaat
en dat het er bovendien naar uitziet dat niemand je nodig heeft
je hoort geen enkele moeder over je praten

Dat doet me deugd
want het bewijst dat ik een land verzonnen heb
ook al hoor ik dan thuis in het gesticht

Ik ben dus een godje ten koste van jou

(Ik bedoel: omdat ik een ex-vaderlander ben
ben jij ex-vaderland)

Sir Thomas

Ik lijk onder deze zon
op de rode buik van een foetus:
mager als de horizon van kale heuvels,
geknield op zoek naar een wolk
en vol van zijn door vreemd speeksel bevochtigde kleur.

[p. 71]

 

Dit land is een stalen splinter.

 

Ik neem aan dat het slechts in mijn dronkenschap bestaat,

 

want in Engeland heeft niemand ervan gehoord.

 

 

 

Oh wervelwind van adders,

 

middaguur met de omvang van een eeuw!

 

 

 

Levend de plechtige nacht bereiken

 

met een onuitwisbaar aureool,

 

met een dolk in het hart gestoken worden

 

door twaalf dronken dagloners,

 

afdalen naar het territorium van de wilde dieren

 

om een kop koffie te zetten,

 

alles is hier volkomen natuurlijk!

 

 

 

Als ik er maar in bleef geloven!

Nummer 357

De bewakers zijn in verschillende groepen te verdelen. De groep die de konijnen met stenen bekogelt terwijl ze uit de tuin komen rennen met madeliefjes in hun mond, bijvoorbeeld. De groep die sprongsgewijs voor mijn cel loopt, terwijl ze vaderlandslievende woorden schreeuwen en op hun horloges het schuim van de regen zien. En de groep die 's ochtends vroeg urineert terwijl ze me wakker maken (met het licht van hun lampen dat mijn gezicht aflikt) en gewone scharrelaars me vertellen dat het vandaag nog kouder is. Tot geen van deze groepen behoort nummer 357, die herder en musicus is geweest en die nu bij de politie zit als gevolg van een allerminst duidelijke wraakactie en die (d.w.z. nummer 357) eind deze maand ontslagen zal worden. Allemaal omdat hij er op een nacht tussenuitkneep en tot negen uur 's ochtends bij zijn vrouw bleef slapen, een belediging voor de reglementen. Een paar dagen geleden gaf nummer 357 me een sigaret cadeau. Gisteren vroeg hij mij terwijl hij keek hoe ik op een groot stuk anijsplant zat te kauwen (dat ik tot vlakbij de tralies had weten te krijgen met de haak die ik gefabriceerd had), iets over Cuba. En vandaag heeft hij geopperd dat ik misschien een gedichtje voor hem zou kunnen schrijven - over de bergen van Chalatenango - om dat als souvenir te bewaren nadat ze me zullen doden.

[p. 72]

Droom nr. 11.880

Jonge vrouwen vallen aan een parachute naar beneden en, dankzij de lucht waar ze vandaan komen, lijken ze allemaal op jou. Ze hebben geen wapens bij zich, maar de vorm van de haartjes van hun buik doet ons schrikken van genot vanuit de hoogte die snel kleiner wordt. Ze maken allen simultane grimassen, omdat ze al weten dat hun schoonheid, zoals altijd, wreed is. Ze heten allemaal zoals jij. Aan hun vleugelloze schouders hangen als doodshoofden de antivlinder-maskers en uit de scheden van hun vergeten zwaarden ontspringen Gothische lelies die druppeltjes zuiver lila nevel afscheiden. Ze hebben niet het lange haar waar je voeten in baden, je zwarte goudmerelnest waar ik tot in alle eeuwigheid wilde wonen, om dagelijks wakker te worden voor een met de grootste zorg opgediend ontbijt van gekookte perkamenten en bergamocitroenen, maar ze houden zich staande met de waanzinnige schittering van hun met vegen industrie-olie en menie in poedervorm versierde helmen. Moeiteloos wiegen ze krampachtig met hun heupen en doen alsof de lucht lucht voor hen is, en zo zouden ze net de statigste vlucht veren lijken die de stromen van het Aardse Paradijs binnentreden, ware het niet dat om de tien meter die verschrikkelijke affiches te zien zijn waarop advertenties voor gebakjes met moedermelk staan. Ze hebben ook niets met kwallen of met hun mogelijke bevroren-zuchten-skelet te maken. Ze hebben van jou die houding die de dierlijke geur van de liefde verraadt na een jaar onthouding of spot, dat helse aureool van door God opgegeven verliefde vrouwen, die smeekbede die ons gelast om ons uit te kleden en te verzinken in gedachten en vage herinneringen die te maken hebben met de hoofdmissen tijdens de Heilige Week, het gehoon van de menigte tijdens de grove dwalingen van de grootste sporthelden, de kluwen dikke slangen die de grotten van het oerwoud van Honduras vullen, of de strijd van twee zware tanks, geleverd in het Museum van de Mens. Oh passie voor die jonge vrouwen: het zal nog zó hard en zó koud op jou moeten regenen voordat ik je tenminste kan verdragen, manipuleren, gebruiken! Ze vallen allemaal tegelijkertijd op het weiland. De bloemen die ze vertrappen en fijnstampen komen onmiddellijk weer overeind.

[p. 73]

Over hoofdpijnen

Het is mooi om communist te zijn,
ook al veroorzaakt dat vele hoofdpijnen.

En dat komt omdat de hoofdpijn van de communisten
verondersteld wordt historisch te zijn, dat wil zeggen
dat hij niet weggaat met pijnstillende tabletten
maar alleen met de verwezenlijking van het Paradijs op aarde.
Zo zit dat.

Onder het kapitalisme hebben we hoofdpijn
en rukken ze ons hoofd eraf.
In de strijd om de Revolutie is het hoofd een tijdbom.

In de socialistische constructie
plannen we de hoofdpijn
wat niet betekent dat hij hierdoor weinig voorkomt, integendeel zelfs.

Het communisme zal onder andere
een aspirine zo groot als de zon zijn.