Maatstaf. Jaargang 30

[p. 66]

Jos Ruting De middernachtzon

(Het verschijnsel ‘oogverblindend’)

Aangezien dit verhaal gaat over de verschijning van een engel lijkt het mij terzake dienend om enkele publicaties over eerder gedane waarnemingen aan te halen alsook na te gaan waar en door wie engelen gezien werden.

In een krant las ik over een theoloog die een groot engelenkenner moet zijn geweest. Hij wist van heel veel engelen de naam en ook vrij nauwkeurig wat de werkzaamheden van deze en gene in het koninkrijk der hemelen zijn. Hoe hij achter dit alles gekomen is blijft een raadsel. Als je aanneemt dat ze er in de hemel een bevolkingsregister op na houden, dan nog rijst de vraag hoe iemand daarvan inzage kon krijgen. Volgens deskundigen hebben alle engelen de overeenkomst dat ze voor gewone mensen oogverblindend zijn. Deze eigenaardigheid is mogelijk mede oorzaak van het schaarse aantal meldingen van verschijningen. Berichten over redelijk goed zichtbare engelen in de oudheid zijn de volgende; Engel met vlammend zwaard bij het hek van de Hof van Eden, engel met de Maria-boodschap, twee engelen aan de spelonk van Magpela, engel aan de muur van Jericho in gesprek met de richter Jozua zeggende: ‘ik ben de vorst van de hemelse heerscharen’, de engel van Bethesda die het water van een zwembad geneeskrachtig kon maken.

Wat het aantal nu nog in leven zijnde engelen betreft zijn de gegevens onduidelijk. Herders in de velden van Efratha hoorden zingen. Een liedje daarover zegt: Al het engelenheer schijnt uitgelopen enz. maar een aantal wordt niet genoemd. Ongeveer zeventig jaar geleden heeft een Haagse dame die van spiritisme hield overal rond verteld dat zij engelenzang had gehoord. Over het aantal zangers en samenstelling van het koor is niets bekend. Misschien had ze een knapenkoor gehoord en niet in de kerk gekeken.

Veel belangrijker is dan ook een aantal dat in de hof van Gethsemanee werd genoemd met deze woorden: ‘Of meent gij dat ik mijnen vader nu niet kan bidden en hij zal mij meer dan twaalf legioenen engelen bijzetten.’ De encyclopedie zegt dat het begrip legioen bij verschillende volken verschillend is. Van de Romeinen tot de Middeleeuwen schijnt het legioen meestal te bestaan uit 300 ruiters en 3000 man voetvolk. Dit is toch al een heel stel. Je zou hun namen niet kunnen onthouden. Van de mogelijkheid de-hulp-der-twaalf-legioenen werd destijds geen gebruik gemaakt. Politieke gevangenen van heden zouden de hulp van een eenvoudige engel terstond aannemen, maar die komt natuurlijk niet opdagen.

Uit allerlei is mij duidelijk geworden dat geestelijken en kunstenaars slechte waarnemers zijn als het op verschijningen aan komt. Fatima en kaap Gris Nez leveren ons twee voorbeelden van verschijningen die door kinderen gezien werden, derhalve tamelijk betrouwbaar zijn. Kinderen zeggen de waarheid. Ze vertellen een geestelijke wat ze gezien hebben. De geestelijke legt een verklaring af, een kunstenaar maakt de verschijning voor gewone mensen zichtbaar. Voor een belangrijke verschijning kan bij het Vaticaan een erkenning worden aangevraagd. Na de erkenning en soms al eerder

[p. 67]

kan de plaats van de verschijning een bedevaartplaats worden, hetgeen een kleine plattelandsgemeente wel eens ten voordeel is.

Kort samenvattend zijn de engelen bezig als boodschappers, zangers, harpspelers en beroepsmilitairen. De afwijkende vorm die men ‘engelbewaarders’ noemt zijn in dienst van kinderbescherming en hoogst waarschijnlijk pedofiel. Bij luchtgevechten met duivels gebruiken engelen meestal bazuinen, dat is op oude prenten al te zien.

(Onthullend)

Uit het volgende zal blijken dat twee mensen die precies hetzelfde zien niet hetzelfde zien. Jeroen Vermeer, directeur van Metama bv Alarm-installaties genoot bekendheid als wedstrijdroeier. Men zag hem nogal eens op een sportpagina en zulks bewijst al wat over opmerkelijke prestaties. Jeroen had veel vrienden in de watersport alsook in de zakenwereld. Mensen die medailles winnen houden er soms een trofeeën-kastje op na, Jeroen bewaarde zijn onderscheidingen in een bureaula. Hij was beslist niet ijdel, wel uithuizig. Huwelijksproblemen zijn mij niet bekend maar ik weet dat hij veel op reis moest voor de zaak. Misschien had Jeroen meer tact in de omgang met zijn medewerkers dan thuis. In elk geval ging hij bijzonder veel op reis toen hij steun had van zijn secretaresse Jannie.

Jannie had een universitaire opleiding, sprak zes talen, kon per procuratie tekenen en werd nagezeten door mensen van publiciteitsmedia. Men wilde kleurenfoto's van haar gezicht, hals en armen maken om daarmee aan te tonen hoe mooi je huid zou worden als je die of die lotion gebruikte. Ze vond het vleiend maar dacht er niet over om te poseren voor reclamedoeleinden. Een eigenaardige ambitie van haar was het plan om een record-alarm-installatie te verzinnen. Import en export vond zij belangrijk en toch gewoon. Zij wilde een uitvinding doen. Hoe onwaarschijnlijk het is, die uitvinding kwam er. Samen met Jeroen en technische specialisten werd het wonder geconstrueerd.

De onzichtbare draad die sirenes in werking kon stellen en een straat bij nacht en ontij in zonlicht kon zetten. De tovermachine kreeg de naam Middernachtzon. Er was al gauw veel vraag naar het nieuwe beveiligingssysteem, vooral in die steden waar straatroof en inbraak onrustbarend waren toegenomen. De aandelen Metama stegen. Folders verschenen met fraaie kleurenplaatjes, brieven van tevreden cliënten en politie-anecdoten over leden van het nachtelijk gilde die overhaast de vlucht namen, soms met achterlating van een auto als de Middernachtzon opging onder sirenegeloei.

Merkwaardigerwijze had Jeroen de moderne installatie nog niet in gebruik om zijn eigen bedrijf te beschermen. Hij vertrouwde misschien toch te veel op zijn knipperlamp met zoemtoon aan de straatdeur, een soort alarm uit de begintijd van het inbreken. Dat was natuurlijk onvoorzichtig.

Op een nacht, het zal tussen twee en half drie geweest zijn, ontwaakte Jeroen op de rustbank in zijn privékantoor. Iemand draaide de telefoon en fluisterde: het adres Metama, inbrekers zijn binnen, kom gauw. Het was Jannie in haar nachtpon. Zij hield Jeroen bij zijn arm en zei: ‘Blijf hier, ik hoorde beneden lopen, ze zijn binnen. Blijf hier, de politie is al onderweg.’ Jeroen sprong op en rende de trap af. Bij de brandkast stond een man, een revolver in zijn hand. Zonder aarzeling stormde Jeroen op de man af om die neer te slaan. Hij kreeg de kans niet. De inbreker gooide zijn wapen neer en ontkwam door een geweldige sprint. ‘Vlug, vlug,’ zei Jannie, ‘hier is je kamerjas. De politie is er zo. lk hoor de sirenes al.’ Zij had zich niet vergist. Twee agenten kwamen binnen. ‘Goedenavond mevrouw, meneer. Iemand had de deur al voor ons open gezet. Heeft u iemand gezien? Zag u meer personen of zag u er een?’ ‘Nee,’ zei Jeroen, ‘ik zag er maar een, maar die vent is een hardloper. Hij was mij nog te vlug af.’ ‘Dat was hij ons niet meneer,’ zei een der agenten. ‘Wij zagen een hardloper gaan. Hij liep alsof de duivel hem nazat en zoiets is verdacht. We hebben hem even vast genomen

[p. 68]

in de tweede wagen. Zou u hem herkennen?’ Een fors gebouwde politieman kwam binnen. Hij had de hardloper bij zich. Jeroen herkende de man terstond, ofschoon die nu zo wit als papier was. ‘Jonge, jonge, wat een gereedschap en zelfs een revolver. Je bent een oude rot in het vak, alarm afgesneden, heel vakkundig. Maar het knipperlicht loopt nog lekker en dat kon je binnen niet zien. Je had zeker niet gedacht dat de directeur er om deze tijd ook wel eens kon zijn.’ Dit alles zei de forse agent. ‘De directeur,’ herhaalde de inbreker, ‘ik heb de directeur niet gezien. Het was niet de directeur, het was een verschijning en dan is het wegwezen.’ Een agent vroeg: ‘Wat is dat, een verschijning. Wat heb je dan gezien?’

‘Ja meneer, een verschijning ziet u. Ik dacht de engel Gabriël.’