Maatstaf. Jaargang 27

[p. 29]

Rien Vroegindeweij Gedichten

Blues voor een Turks café

In het diorama
van de winteravond
glinsteren de koepels
van Constantinopel
onder de kleine lichtbak
van café Kader
op de Schietbaanlaan.

Binnen op de bar
tikken de stenen van
het triktrak der
herinneringen. Onder
het portret van Atatürk
drinken twee sombere
muzelmannen thee.

Koperen schalen
drijven op een zee van
plastic tafelkleden.
In een hoek roept
de juke-box Allah
aan, over de verlaten
Schietbaanlaan.

[p. 30]

Boymans

Als na kantoortijd het rosarium opleeft
van het gefluister in de bosjes,
spelen oudere heren verstoppertje.
Jongens vragen of u een vuurtje heeft.

Een sigaret tussen de lippen, onzeker
en op zwart zaad, in het bleke gezicht
van de betaalbare liefde, dat opflikkert
in het licht van een gouden aansteker.

Als ze weg zijn, de jongens, de meneren,
is het park donker en verlaten; de bladeren
van de bomen gaan pierewaaien over de sloot,
rond de beelden in de tuin van Boymans.

[p. 31]

Bezoek

Niemand kwam er.
Hij werd steeds eenzamer
En alsmaar bekwamer
In het bewonen van zijn kamer.

De ramen groeiden dicht
Van vet en stof, geen zicht
Had hij nog op enig licht
Of schemering, een lichtgewicht

Werd hij, vel over been.
Een kapstok, zo ging hij heen.
Alleen en alleen en alleen.
Allang toen hij was heen -

Gegaan, ging plotseling de bel.
De buren riepen: Zie je wel,
Hij doet het toch, de bel!
En nu is hij niet thuis. Of wel?