Maatstaf. Jaargang 27

Harry Mesterom Kameel

Nooit zag ik een landschap
zo veranderen
als de vlakte waar jij
doorheen wandelde.

Bergen verzette je
Alsof het niets was.
Je droeg ze immers zelf.

Toen je knielde deed je
me denken aan een mismaakte
stervende zwaan en kon ik
mijn tranen haast niet bedwingen.

Savonds laat viel de maan
als een lichtgevend zadel
op je rug en wist ik dat
de reis nog moest beginnen.