Maatstaf. Jaargang 27

[p. 111]

Boudewijn Maria Ignatius Büch Le Château (Nohant-sur-Indre)

dit vers was leger als het niet geschreven werd
en bleef het in de verte liggen
op Nohant. Waar enkel schilderij
lijstloos in het landschap hing
Juillet Quatorze. Met zoveel groen
tot aan de overkapping. Die is blauw

ik teken nu de mensen in. Op het jaagpad
naar La Châtre. Daar gaan wij
opeens, de bladzij lijkt vergroot,
komen - alsof er hoeken in de weide
staan - vader & het zoontje aan-
gelopen

ondanks dat sterven op reis leek weg
te groeien, is één van hen de dood:
de vader draagt een zeis en wat te hoog
bloeit zal hij snoeien. Terwijl de jongen
onhoorbaar in de afstand praat, snijdt
ijzer door wat aan de wegkant staat

wij zien de neergetogen bereklauw,
de schade aan de nacht, de sluier
van de bruid. Worden wij gegroet in 't Frans:
met soortnaam aangeduid
rakelings de dood voorbij. Voor jou

zijn in de haag twee paarse bloemetjes
gebleven. Je neemt ze van het doek
En draagt ze in het haar

mooi is kunst dat hang je aan de muur
maar voor een spijker is deze literatuur
te zwaar

[p. 112]

 

bewaar dan deze foto als genomen:

 

we hebben langs de dood geschreden

 

voor eerst kon ik haar vreedzaam

 

samenkomen & betreden

 

 

 

Aan Bernadette