Maatstaf. Jaargang 27

[p. 10]

L.P. Boon Gedichten

Zo zal ik dan worden
Drie gedichten van een stilaan oudwordend man

1
Zo zal ik dan worden

zo zal ik dan worden
stilaan een zich oudvoelend man
een bloem een gedicht op de lippen
en verder wat knutselend nog
aan luchtvervuiling en zo

zo zal ik dan worden
een propere oude man
als ons hondje dat niets mocht
in huis doen en zo doof
was geworden als een pot en zo

zo zal ik dan worden
met wat schorre stem verhalen
aan mijn kleinzoon over vroeger
de revolutie die we toen wilden
de sovjetrepubliek Vlaanderen en zo

zo zal ik dan worden
en vragen naar mijn bril
en zoeken naar mijn stok
om op te steunen en zo

[p. 11]

2
Vandaag bij je graf, lieve paps

vandaag bij je graf lieve paps
wou ik je zeggen hoe mooi
de meisjes worden en hoe kort
hun rokjes zijn en hoe dik
hun tieten worden

je zag dat zo graag lieve paps
je keek het aan met je goedige ogen
de rustige glimlach van de oude man

je sprak zo graag lieve paps
over een koppel ferme tieten en toeten
en je had ze ook graag nog eens
beetgenomen ouwe sloeber lieve paps

dat wou ik je zeggen bij je graf
hoe mooi ze deze zomer waren
hoe liefdevol ik keek met jouw ogen
naar hun rokjes zo kort
naar hun spannende spijkerbroeken

je mocht het niet aankijken
van mams ik weet het
je wendde de goedige blik af
je bruine zachte ogen
van een te brave hond

vandaag vertel ik het dan
met wat weemoedige glimlach
aan je graf

[p. 12]

3
Het brilletje van oma

ik weet het nog steeds en wel
ik zag het immers pas gisteren
een halve eeuw geleden

oma droeg een ijzeren bril
een leesbrilletje van niks
ze kon trouwens niet lezen
wat ik haar ook leren wou
dit is een A dit is een O
ze kon alleen prentjes kijken
in de krant een halve eeuw geleden
en die stonden toen niet zo dik

er stond een man met een wig
in het hoofd en daaronder
hamert u dit wel in het hoofd
pillules pink pillen zijn de beste

ze keek elke dag in de krant na
of die man er weer zou staan
dan monkelde ze zowat aan
achter het ijzeren brilletje van niks

ze vond het wel grappig zei ze
een man met een houten spie
zomaar in zijn hoofd hihie

en dan stopte ze het brilletje van ijzer
nu ja ook van glas
in een even ijzeren brillekas

[p. 13]

Bos bij nacht
Vier gedichten bij de dood van mijn broer frans-herman

1
Vallen van de avond

vallen van de avond duister om me heen
ruik ik de laatste nachten van oktober
het bos donkere herfst en dood
fluister ik broer ik mag je niet vergeten
zogeteld vijftien jaar jonger dan ik
moest je in de natte aarde neergelegd
ik moet het vergeten hoor ik om me heen
straks is de nieuwe dag daar
jaagt men me voor teevee de hoeveelste keer
Hoe bent u beginnen schrijven meneer
mijn beste zondaggezicht zal ik opzetten
vragen beantwoorden duizend keer verzonnen
nooit oprecht nooit zonder scheve sprongen
weet ik hoe ik verwekt werd en door wie
was het moeder vader die de leugenpen
bij mijn geboorte in gretige handen stopte
waarom vraagt men nooit gewoon
Wanneer gaat u ermee ophouden meneer
meneer wanneer sterft u eindelijk ook eens

aan een onverklaarbaar gezwel in de hersenen
een tumor ben je plots bezweken
en ook hiervoor wordt me geen tijd gegund
geen uur geen dag van stil herdenken
weigeren me in te zetten voor dit verlies
komt traag de nacht aanwandelen in het bos
teken ik daar nog de dode boom
haastige schets in donker van mauve
en roze - laatste zoen van het dode hout

[p. 14]

2
Volkomen duister is nu het bos

volkomen duister is nu het bos
stil nachtwandelen niet durven terugdenken
aan moeder zwanger je dragend
haar trommel terwijl ze zeemde de ruiten
en ik een jongetje van vijftien toen-
het smalle bospad loop ik langs
welk wezentje springt aan mijn nachtvoeten
nu ik niet de trommen van de opstand roffel
nu mijn hart de lafheid der pijn kent
mijn ogen zwart omfloersd -
Zwarte Hand der anarchisten
maak ik mijn hand zwart
en druk ze op het boek der dierbaren
eeuwig teken van de opstand het bloed
- waarom hoorde ik niet vertrouwend
de biecht de klacht van je lippen
om barstende niet te dragen hoofdpijn
nooit stortte je het verschrikte hart uit
je sloeg slechts handopstekend een borrel af

je weigerde je kreeg daar hoofdpijn van
koppijn in me hoofd zei je met grappige snoet
je leek op onze ouwe grapjassende vader dan
en verder zat je glansogend te kijken
alsof ik verdomd de hoge god zelf was
kon ik verhelpen hoe door duistere nacht
de pen in mijn hand wonderen bracht
die ik stomverbaasd verslagen aankijken moest
de rotschaamte me bloot te hebben gegeven

[p. 15]

3
Op het pad in het nachtduistere bos

op het pad in het nachtduistere bos
beloop ik de vele overwoekerde graven
vader moeder ons zuster jeanneke
ze stierf toen ze pas vierentwintig was
en jij sterft nu je achtenveertig bent
net het dubbele het kan uitgecijferd
reeds in de kleuterklas - maar niet
waarom ik achterbleef waarom wel
de dag voordien nog in mijn pronkhuis
zag je me omringd door die van teevee
je zat sprakeloos en bewonderde me -
en weer schaamde ik me ravijndiep
dat je niet te geloven naar me opkeek
tot elkeen zei je met haast kindertrots
ja hij is mijn grote broer demijne
waarom krij gt de een ongevraagde schatten
de ander niets om mee te woekeren
waarom schilderde jij naamloos straatgevels
en wordt straks naar mij een straat genoemd

welke god heeft zoiets beslist
welke god gooi ik het voor de voeten
was er een eerlijker doodbraver man dan jij
nee dat bestaat niet - en ik
van alle markten thuis doorwinterd sluw
op alle tellen passend bereikte veel
wat ik niet verlangde -
moeder vader huilen nu om jou in hun graf
ik beluister het zwijgen in het nachtduistere bos

[p. 16]

4
Stilte in het donkere bos

stilte in het donkere bos
omhels me doof mijn zelfverwijt
om jou die ik op de armen droeg
je was zo heel erg ik weet niet wat
zeg het me vanuit je nachtkille graf
hoe je was van eenvoud en zo
simpel niet te geloven braaf
kreeg je de klop van de hamer
je begaf je naar zonovergoten zee
om vrouw en kinderen te plezieren
zelf droeg je schamel je pijn
in het barstende hoofd
viel neer gewoon in het stortbad stortte
je neer - de tong gekromd in de mond
om niet te schreeuwen niet te verontrusten
vader moeder mogen verder huilen in hun graf
want op jou was hun hoop gesteld
ik steeds een godsonmogelijke zoon
een verdoemde nachtschurk l.p. boon

maar jij was zoals zij - neerstig
betredend de rechtgelijnde wegen
niet opstandig niet in het duister toeslaand
- langs het duistere bospad keer ik terug
bij de brandende haard de borrelfles
ik kan niet anders straks is er de nieuwe dag
en wat zal ik zeggen voor radio en teevee
zal ik de grote schrijver uithangen
verzwijgen mijn huilen om weinig om alles