Maatstaf. Jaargang 27

[p. 41]

Eva Gerlach Gedichten

De wasvrouw droeg een vilehoed onder het strijken,
stoffen freesia's staken uit aan weerszij.
‘Een koutje is zo gevat, eer je het weet ben je erbij.’
Aan het mangelbord zat ik naar haar te kijken.

Zij vulde het ijzer met gloeiende kooltjes, wijdbeens
stond zij voor het vochtig goed. ‘O onzer zielen Heere,’
zong zij, ‘Verlos Gij Uw kinderen.’ - Het werd benauwd, heen
en weer ging haar hoofd, stoom bleef hangen boven de kleren.

[p. 42]

[Vrijdags moest ik haar helpen met de kreeften]

Vrijdags moest ik haar helpen met de kreeften.
Ik kreeg de sleutel van de voorraadschuur,
zij dorst niet. - Kokend water stond op het vuur.
Ik schopte tegen de stapel; die nog leefden

gooide ik in de koperen pan. Ze gingen
hoe hard je ook stookte, niet gauw dood wist ik.
Van het fornuis klonk het hoog, doordringend zingen
waar ik wel van droomde. Lena hoorde niks.

[p. 43]

[Soms neemt hij je voor je gezondheid mee]

Soms neemt hij je voor je gezondheid mee
naar het strand. Als de vloed opkomt, graaft hij een gat;
daar metselt hij je in vast, je rug naar zee.
Hij voert je mosselen en neuriet wat.

Op de terugweg zoekt hij een coupé
waar niemand zit. Hij zwijgt en wil niet dat
je iets aanwijst. Door het raampje zie je het vee
grazen aan de andere kant van het gangpad.

[p. 44]

[Je liep in het donker langs de sloot, een dreg]

Je liep in het donker langs de sloot, een dreg
trok je door het water. Ik zag je het touw inpalmen,
het anker kwam boven met drie lege armen.
Ik vroeg wat je kwijt was, je stuurde me weg.

Tot de ochtend bleef ik voor het venster staan.
Ik zag je in de nevel kleine stappen maken,
je lichtte jezelf bij met een lantaarn.
Wier en vreemd goed schudde je van de haken.

[p. 45]

[Hij zit in groot tenue op het bankstel]

Hij zit in groot tenue op het bankstel
achter de glasgordijnen uit te drogen.
Hij eet niet meer. ‘Ik heb het zat.’ Wij mogen
geen dokter bellen. ‘Ik geloof het wel.’

Naar Hoorn reed hij met ons in de stoomtram,
van suiker leerde hij ons borstplaat koken.
Zijn huid is zwart geworden over hem
en zijn gebeente is van dorheid ontstoken.