Maatstaf. Jaargang 27

[p. 20]

Gerrit Komrij Arlequino's Ei

Je kan een vers aantrekken als een broek:
Krap, wijd, op maat, zoals je bent gestemd.
Er is voor elke denkbare invalshoek
Een andere broek. (Er is één priesterhemd.)

Je neemt een bonte broek bij overmoed,
Een streepje - als het grilligheid beduidt.
Maar wit bij durf of gril, dat is ook goed.
Een dichter kan steeds alle kanten uit.

Hij kan, als hij de dood in zich voelt razen,
Een hymne schrij ven op Edammer kazen,
Maar ook uitbarsten in een wild geschrei.

Of hij vergeet die allebei, en spot
Met kaas én smart, en wringt zich door de mazen.
Hij schudt ze van zich af en is weer vrij.

[p. 21]

 

Stel, dat je een gedicht zou schrijven over

 

'n Ei, je liet dat ei met een verbale,

 

Fenomenale toverij door 't lover

 

Zweven, je liet het aan de einder dalen

 

 

 

En rijzen: als eivormig pompgemaal!

 

Je liet 't ei ook steeds van kleur verschieten,

 

Dan geel, dan blauw. Of, op de eierschaal

 

Schilderde je een bonte pracht margrieten.

 

 

 

Het ei zou zwellen, slinken, alles kan

 

De dichter, oh, hij maakt er met gemak

 

Zelfs iets volkomen oneiachtigs van.

 

 

 

Een zieke man, een kraakbeenachtig iets.

 

Het werd een krakeling, een damesfiets.

 

Maar 't vers was niets wanneer 't ei niet brak.

[p. 22]

 

't Ei breekt. Wat doet de dichter met de dooier?

 

Hij hangt zidh vol met krulwerk en guirlandes,

 

Als 'n versierde meiboom, maar veel mooier.

 

Hij danst een samba en een sarabande.

 

 

 

Hij speelt voor koning en hij speelt voor schooier.

 

De bloemen wiegen mee, vogels ontploffen

 

Boven zijn hoofd, de rooie zon wordt rooier.

 

Steeds weet hij zich weer anders op te doffen.

 

 

 

Hij speelt voor sdiout bij nacht en erfgooier.

 

Hij speelt voor dit, voor dat. Hij gaat tekeer.

 

Zijn ogen worden rond als kersepitten,

 

 

 

En van zijn lippen rolt gekwinkeleer.

 

Hij denkt aan alles en vergeet de dooier.

 

Hij gaat er, uitgedanst en wel, op zitten.

[p. 23]

 

Wat doe je met een eivlek op je gat?

 

Je kijkt bedremmeld, voelt je moe en mat.

 

Je moet maar zwijgen. Je had liever dat

 

Er op je kont geen vlek gezeten had.

 

 

 

Waarom verdween dat ei niet in het niets?

 

Het werd toch met gemak een damesfiets?

 

En was het soms geen kraakbeenachtig iets?

 

Nu hangt er zo'n versiering aan je fiets.

 

 

 

Je voelt nu, in je broek met gele stippen,

 

Slechts achternagezeten door wat kippen,

 

Wat het betekent om een zot te zijn.

 

 

 

Je moet je malle fratsen nu maar staken.

 

Je moet je broek uittrekken, harlekijn,

 

En voortaan moet je naakt je verzen maken.