Maatstaf. Jaargang 27

[p. 14]

Theodor Holman Gedichten

Mijn neefje

Ik heb een neef die reist de wereld rond
In 'n zelfgefabriceerde vliegmachiene.
(Twee houten vleugels wieken 'm van de grond.
Verder verbruikt mijn neefje kerosine,
Die hem door 'n buis anaal wordt toegediend.
Tussen zijn tanden klemt hij een propeller.
Het geval heeft nimmer een prijs verdiend:
't Miste een goede kilometerteller.)

Laatst was er paniek; neef bleek onvindbaar.
Men vermoedde dat hij was neergestort.
Maar tussen kannibalen en halfgaar,
Zag men hem engels walsen in een kort
Maar ongemeen aantrekkelijk tutuutje,
Ontworpen uit zijn tule parachuutje.

[p. 15]

Broer

Broer groef onder zijn huis zo'n diepe kuil
Dat hij stootte op het eeuwige ijs.
Hij hoorde het afgrijs'lijke gekrijs
Van de dolle doden. Ook het gehuil
Van vreemde wezens bestookte zijn brein.
Broer zette door. Steeds dieper drong hij binnen.
Plots zag hij draken die leken te spinnen.
Broer schrok, en viel in een brandend ravijn.

Hij viel en viel, maar hij viel niet te pletter.
Hij belandde in 'n onrustige slaap,
Waarin hij dromend dacht: ‘Ik ga omhoog’.

Hij ontwaakte in de handen van 'n redder:
Van deze meer dan reusachtige knaap
Zag hij slechts één kolossaal en loerend oog.

[p. 16]

Mijn oom

Mijn oom Johan bezat een oud kasteel
Waarin, zo sprak men heimelijk, het spookte;
Men hoorde schril gegil, alsof een keel
Werd dichtgeknepen. Als de schoorsteen rookte,
Meenden de dorpsbewoners het geween
Te beluisteren van een jonge maagd,
Waarvan men aannam dat zij in het veen
Verdronken was. Doch dat zij doorgezaagd
En in mooie mootjes van een half ons
Diende ter consumering van mijn oom
Vermoedde men geenszins. Helaas kon soms
Mijn oom zijn mond niet houden: ofschoon vroom
Spuwde hij op 't kerkhof, geheel spontaan
Een vrouw'lijk, maar nog maagdelijk orgaan.