Maatstaf. Jaargang 25

[p. 61]

N.G. Noorderhaven Gedichten

I

Hij had zich stevig afgesloten
Van de mensen, zijn huis en tuin
Verliet hij eenmaal slechts per week,
Hij had de wereld uitgestoten.
De hoge muren, 't zware hek,
Ze waren hem een tweede huid -
Zijn tastzin had zich uitgestrekt
Tot aan de grenzen van 't domein.
De dorpsbewoners voelde hij
Verenigd in een wreed complot,
Elke week was hij een naakte slak
Onder het scherp zout van hun spot.

II

De kou is verzacht, nu eenmaal
De sneeuw gevallen is. Doodstil
Draagt elke tak en twijg zijn deel.
De achtertuin toont niet meer kaal,
Kleiner nu dan ooit, maar vervuld
Van deze stof geworden winter.
Het huis staat onwennig maar streng,
De witte wenkbrauwen ijzig gefronst,
Te bepeinzen wie toch verdoold
Geraakt is op zijn erf vannacht:
Een vreemd spoor dwars over het gewit
Gazon - De kat wordt wel 't sterkst verdacht.