Maatstaf. Jaargang 25

[p. 7]

Jacques Waterman De mens aan het werk: vier beroepen

De beambte

Hij was scheel,
Scheel, scheel, scheel,
Hij was geel,
Dun zijn haar,
Hij was heel,
Heel, heel, heel,

Hij was heel
Prikkelbaar.

Hij heeft trouw,
Trouw, trouw, trouw,
Hij heeft trouw
Zijn lichte plicht verricht,
Hij heeft rouw,
Rouw, rouw, rouw,
Hij heeft rouw
Verbeten voor zijn vrouw.

De filosoof

Op tere tafels pleegt men niet te zitten
En in tapijten is het kwalijk spitten,
Voor 't eerste moeten zetels het ontgelden
En voor het tweede zijn er tal van velden.

Zo mij, armzalige alkoofnatuur:
Liefde, sport, energie zijn mij te zuur en duur,
Die laat ik over aan de frisse knapen,
'k Blijf zelf over mijn folianten gapen.

[p. 8]

Neuroloog

De zenuwarts uit 's Gravenhage
Kan - al staat elk bij hem in 't krijt! -
Niet langer dragen 't vage plagen
Der trage blagen, die 't graag wagen
Met welbehagen hem te vragen
Over obstakels, die belagen
Hen in hun stage vrouwenjagen
Volgens de eisen onzer tijd;
Over hun zieke zinnenstrijd;
Over de stukken in hun kragen,
Gepaard gaande met vuile magen;
Een middel wijd en zijd verbreid
Om althans naar de geest te slagen
En 't stalen zenuwstel te schragen;
Over hun minderwaardigheid;
Over hun werkdrift, die vervagen
Wil, om nog maar niet te gewagen
Van ergere uitzinnigheid.
En als de arts uit 's Gravenhage -
Zijn gade's goede zorg ten spijt -
Ter laatsten rustplaats wordt gedragen,
Eindelijk uit die hel bevrijd,
Zullen de dwazen metterdagen
De concurrentie af gaan klagen.
Zo raakt, in muffe kist gevlijd,
Hij al zijn aardse klanten kwijt.

De dichter

Wrakke normen, strakke vormen,
Makke stormen, zeer subtiel,
Hemelhoog, schoon wat fragiel,
Onbestendig als de wormen,
Blozend, bevend en belevend
En het beste in zich gevend,
Zemeldroog, verfijnde ziel.