Maatstaf. Jaargang 25

[p. 35]

F.G. Dalenoord Nachtgezichten

I

In deze bruine zandverstui-
vingen vonden velen een gat
langs het weggeblazen pad.
Leer hier bedden, bidden, krimpen.
De sfeer is hellenistisch. Valwind
spant een paarse mantel om de
hardloperskuiten van Hermes Psychopompos die,
nauwelijks ontroerd,
een gillende jonge hoer aanvoert.

Heet zand. Meridionaal en vrij
van wormen. Er zit een witte
zon verborgen in de
dichtgestoven lucht. Achter de Styx
zie ik eigenlijk niks
dan een verlept veld boerekool.
Anemische knapen lopen in burnoezen
voortstruikelend naar school.

Eerloze lijken draven om
fit te blijven en vragen de
laatste verbeende bedelaars
om hun een graf te graven.
Zie ik mijn vader daar
met afgekloven pijp
en schotse pet?
Waarom heb ik hem niet
eigenhandig bijgezet?
Myrten, het gesuis van
myrten in een vallei en enkele
gezongen orakels van Orpheus.

[p. 36]

 

Zijn grijns wou ik nict dragen,

 

zijn hele gezicht

 

heb ik uit het mijne geschrapt, zijn

 

bleke, gierige handen

 

van mijn polsen gekapt.

 

 

 

Delf mij een graf, mijn zoon,

 

in onze schimmelkoele tuin, dicht

 

bij de passiflora die ik plantte, maar

 

zing niet orfisch voor mijn statige

 

herrijzenis. Laat mi; maar dalen. Ik wil

 

mijn beverige werken niet herhalen. Geloof niet,

 

dat iemand in de nacht je riep.

 

Begraaf mij diep.

[p. 37]

II

Tekent ons het bewustzijn
zoals we zijn: Vervallen,
geplooid naar de ribbekasten
van versleten dagloners
die wachten bij het veer?
Het kritisch licht
verblindt vecleer
wat in de kelders van de cellen ligt:
verloren oorbellen,
een jumper die jou nog zoekt,
een broederlijke pijp.

Wij gingen weer op reis. Smaller
dan zwaluwen vlogen wij, riet-
koffers slepend, langs
de vuile gobelins van een pension
en door de aarden overlopen
braken al zilveren daken.
Ik zag je stijgen boven een
groep ongeschoren heren, die
berustend tegen de spijlen pisten
van het balkon, voor
wij elkaars glimlach groetten
in het glas van een étalage.
Hogere ramen, boomtoppen
en éénhoog die allang verkochte
rotanstoelen. Wij begonnen
te spelen met onze dode, een
lange zondag. Uit de cabines
van zijn plastic trucks rolden
clowns en dansten voor hem en hij
kraaide, toen er een potshot viel
en de papegaaien omdraaiden
boven de rivier. Laat het zo
blijven, zei je, nergens is het
licht groener. In de uiterwaarden
speelden feestelijk beschonken opa's
voor yogi. En ik geloofde haast dat
ze bevoegde heremieten waren die
met hun mantra's suikerriet en
kroost bewaarden voor
de vlekken van de Dood. Wat
fonkelde het onkruid op aarde!
Ik voel mij pagaaien

[p. 38]

 

en sla met harde hand op

 

de ruige stoelen

 

van mangroven.