Maatstaf. Jaargang 25

[p. 58]

Rob Schouten Gedichten

Oom Tom

‘Dus, Oom van Deel, staat álles, álles stil?’
‘Ja liefje, er bestaat geen enkele beweging.’
‘En toen U met mij naar boven meeging,
Toen bewogen wij niet, zoals het volksgeloof dat wil?’

‘Juist schatje!’ ‘Maar, maar als ik dan mijn bloesje optil,
Zoals U vroeg, en toen U zelf zonet naar de wc ging,
Dat is toch allemaal een soort “beweging”?’
‘Nee snoepje, dat is leugen en bedrog van je oogpupil,

En nu niet verder zeuren; je bedje in, vooruit!
En trek je onderbroekje ook maar even uit!’

‘Maar Oom, hebt U dan geen pupillen in Uw oog?
Uw plasserdje beweegt zich helemaal omhoog!’

‘Stt, liefje, dat is slechts een soort emotie
Omdat ik graag een aardig meisje bloot zie.’

All Fishing is Quite Useless

Als het ontevreden licht voorbij is, start ik een trip om de globe,
Om iedereen met een ark te overtreffen. Ze blijven allen welgesteld
Op de kade; Er wordt nergens iets van afgetrokken of bij opgeteld.
De som is niet om over naar huis te berichten: schrijve ‘één microbe’.

De hele nacht blijf ik op zee met pot- en peillood in de weer
Om meer vlees dat woord geworden is aan de haak te slaan.
Ik zoem een ballade over iemand die ergens moet hebben bestaan;
Geen haven komt in zicht, enfin, ik krijg het op en neer.

Uiteindelijk denkt niemand meer aan mij, terwijl ik in een waagschaal

[p. 59]

 

Van heb ik jou daar ontdekkingen van niets doe, de semantiek

 

Van scheepsbeschuit en lauwe thee overleef. Op de lange duur

 

Word ik zo eenzelvig als een voortdurend hetzelfde verhaal

 

Dat alle oceanen vult met de oude zorgen van de visserspolitiek,

 

Slechts onderbroken door de waterstand bij Lobith om het hele uur.

I quattro stagioni

Lente! Jonge loten - zeg maar gerust lolita's - ruiken lont,
De eerste rupseeieren ontluiken,
Uit de fel opgetuigde struiken
Vliegen weldra vlinders in een ten dode opgeschreven mond.

Alarm! Een zonnebril gaat ijlings deze openbaring luiken,
De rijpe eitjes vallen op de koude grond
En gaan vervolgens alle knuisten rond
Totdat ze heet genoeg zijn om ter plekke te gebruiken.

Dan wordt gehaast de slurf der rupsendoder uitgerold,
Die slurpt het blosse struif uit de bokalen.
Daarna het oeverloos, melancholiek verdwalen
In tuinen waar geen vlinder meer in dolt.

De laatste mohikaan, die dan zijn oogst wil binnenhalen
Wordt een held, in friezen uitgehold.
Namens de ijstijd, die hem stolt,
Garandeert hij generaties seniel zijn legendarische schandalen.

In het zicht van de haven

Een heer kwam op een avond aangezet
om mij de biecht te nemen en te zegenen.
Hij ging mij voor in zijn gebed:
‘Och, dat de hemel heil zou regenen!’
Mocht hij mij voorts ter lezing aanbevelen,
hetgeen hij thans uit deze koffer haalde.
Vervolgens kon hij mij nog mededelen,
dat ik het houden mocht mits ik betaalde.
Diezelfde avond nog, in nachtgoed en in bed,
nam ik het werk ter hand en sloeg aan 't lezen
‘Hoe schreef W. Shakespeare een sonnet’,
waarin er ondermeer op werd gewezen,
dat de twee laatste regels
op elkaar dienden te rijmen