Maatstaf. Jaargang 25

[p. 39]

Rob Schouten Gedichten

Een dagje aan zee

Duimelot ried mij gisteren nog aan met de zeeinder naar bed te gaan.
Tegen het bijverschijnsel Kol van Troje mompel ik vandaar d'anakoloet
Van wraak en vete diet bij het huidig weertype dienst als wachtwoord doet.
Hoe zal het droomschip van de wereld en de zeereis mij uiteindelijk vergaan?

De golven die ze voor mij oproept, als vanouds gewonnen en geronnen,
Werken wel weer zeevogels en zielszwermen in de hand maar zonder resultaat.
Voor een aftocht naar het wolkgebied is het vandaag de dag al vroeg te laat
En op de eerste verre zandplaat valt met dit weer ook niet best te zonnen.

Tenslotte heel de lange nacht vergeefs naar oude kennissen gezocht.
Nu weer het zicht op Jan Publiek die hier zijn dagelijkse kuil komt graven.
Daar donder ik nu niet meer in, dat niet; ervaring merkt de meester.

Even een poging tot weemoed om waar hun botte schopjes zijn gekocht
Stuit al snel op het hoofdriool, waar ze elkaar nog steeds beschaven.
Ik sta te wenen dat het een aard heeft om een aangespoelde zeester.

[p. 40]

Toevallig wel

Ik besta toevallig wel krachtens een eensklaps ruim voldoende uitzicht
op overzichtelijke fotoos vol vervelende en langdurige geslachten
maar wat ik hield voor bloemlezing uit huidige gedachten
ligt reeds verschrompeld uit te zieken in een krankzinnigengedicht.

Ik heb het nooit willen geloven, al was men indertijd vrindelijk bereid
het in mijn oor te schreeuwen dat het geen keer
te laat kon zijn voor een fraai versierd, traditioneel weleer;
als kind al niet al stond ik toen al stijf van tijd.

Woest ging ik schuil in eenzaamheid en eeuwig maagdenbloed
dat alsmaar zuurder werd en eelt naliet op mijn geweten.
Nog steeds beleef ik op een camping vol poëten,
onder wier willekeur ik knarsetandend voor mijn zonden boet.

Maar ik besta toevallig wel, mocht u mij momenteel lezen
en ik in deze trant maar door zou gaan te spreken,
al is er dan misschien te weinig overtuigingskracht gebleken
om ergens van herinnering te wezen.

[p. 41]

All Prick and No Pense

De hort op onder het gejoel van de vaganten,
uit mijn vlegeljaren haast een erg versierde optocht zich voorbij;
er staat alweer een nieuwe stoet de tijd te doden;
laat mij thans met alle vrouwen vrijen en zij met mij!

Dolende pubers van vlees en bloed overdrijven naar alle kanten
binnen een niet te overziene straal. EIke dag weer verse morgenroden
en nieuwe feesten gevierd tegen het Ielijk denkend riet,
dat Iangzaam transformeert naar een schitterende orchidee.
Bijtjes, stuifmeelkorrels, nectar en de wanten.
De sterfdag van dit lieve leven komt pas morgen dichterbij.

‘Wie overdraft’ zo zegt wijsheid, ‘die erft van zelf verdriet.
Met mate gaat het feest het langste mee;
een oude knol mag aan het eind misschien nog één keer in de wei
maar zonder de kollektes en het jubileumkomité
is er geen geld voor inkomstenbelasting over afgelopen tijd!’

Zeg, wat is dat voor kletspraat? Zijn dat soms de kwade dagen,
waarvan ik dien te zeggen ‘Daarin heb ik geen behagen’?
Aan m'n zolen met het matte midden van de wijsheid;
het wordt een schaamteloos toneel in het beloofde land,
zo zonder de vereiste ballen in de hand
voor de rei van ouwe hoeren die desondanks de ouwe heer opvrijt.

[p. 42]

De gatlikker

Zijn eigen keutel wordt te licht gewogen,
Smelt in de hand, niet in de mond.
Zijn vrees voor roddel in het rond
Doet schijtert zich met anderen verhogen.

Zijn neus, zijn mond maar bovenal zijn ogen
Raken steeds meer bemest met stront,
Niet meer uit eigen lege kont
Maar uitgekakt door andermans vermogen.

Voor kakbroek geldt als zwaarste straf
Het zich uit eigen aars bedruipen moeten.
Wie wordt veroordeeld tot die hoogste boete
Brengt hongerdood tot aan het graf,
En van de uitgeveeste endeldarmen
Vreten en poepen later weer de armen.