Portfolio Laurie Lipton
Door Max van Rooy
Incomplete mensen. Suggesties van rottende ingewanden. Maskers. Blootgewoelde skeletten als uitgegraven wortels van een boom. Theatrale doodsangst. Zwarte humor en surrealistische beelden.
De tekeningen van Laurie Lipton lijken ingefluisterd door een leven vol frustratie. Vol depressie. Vol verschrikkelijke dromen. Ondanks de ook aanwezige tederheid en schoonheid is er geen reden voor optimisme. Zo krijgen de cliché-vermoedens een kans: de dochter die op zesjarige leeftijd door haar vader werd verkracht; een aan drank verslingerde moeder die zich opsluit in de Amerikaanse reuzenfrigidaire en de broer die figureert in de verdorven zelfkant van het bestaan. Kortom: een getourmenteerd, misbruikt en teleurgesteld wezen, dat niets meer van het leven verwacht en deze gemoedsgesteldheid uitdraagt in haar kunst.
Als dochter van een zakenman en lerares werd Laurie Lipton in 1953 in New York geboren.
Op vijfjarige leeftijd begon ze te tekenen, wilde desondanks eerst cowboy worden en daarna actrice en is er nóg steeds niet zeker van of ze als beeldend kunstenares is voorbestemd. Ze had een gelukkige en beschermde jeugd, werd door haar ouders in alles wat zij ondernam aangemoedigd. Freud, Jung en Adler zijn op haar niet van toepassing. Opgeruimd groeide zij op, volgde de Universiteit van Pittsburg met een praktijkjaar in Aix-en-Provence en vertrok daarna met haar vriend - theater-lichttechnicus - naar de Schouwburg in Hamburg op verzoek van een hun bekende regisseur aldaar. Lipton had al eerder voor deze Amerikaanse toneelleider affiches ontworpen en continueerde dat in de Hanzestad, bovendien had ze hier haar eerste grote Europese expositie (45 tekeningen) mede ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan van de Hamburgse schouwburg.
De regisseur formeerde een eigen theatergroep en ging daarmee naar de Rotterdamse schouwburg. De theatertechnicus en Laurie Lipton trokken mee. Hij deed het licht en zij ontwierp affiches - onder andere ten behoeve van Het liefdesconcilie - en de volgende en huidige halteplaats is het Amsterdamse Mickery-theater. Hier decoreerde zij voor de Holland Festival 1977-productie Vox Populi - Vox Dei (waarin een poging tot zaligverklaring van Andries van Agt) de toneelkapel, waarin een striptease werd uitgevoerd.
Laurie Lipton maakt niet de indruk gebukt te gaan onder complexen. In contradictie tot haar werk, is de impressie die zij geeft het tegendeel van ondergang, verdorvenheid en wanhoop.
Haar gezicht toont geen harde of domme trekken zoals zoveel van haar Amerikaanse leeftijdsgenoten. En op de vraag hoe deze onopgesmukte, jeugdige en beschaafde presentatie in overeenstemming valt te brengen met haar werk, geeft ze zelf de verklaring: buitengewoon cynisme. Niet het cynisme van: er is geen hoop meer. Maar eerder een praktisch cynisme. Cynisch ten aanzien van de cynici.
Tegen dit décor is verklaarbaar dat zij, bij het aanschouwen van Amerikaanse toeristen in Amsterdam, zich bij wijze van spreken het liefst in de gracht verbergt. Zij voelt zich ver verwijderd van haar soortgenoten. Het Europese respect voor cultuur en kunst is voor haar een weldaad. Niet, zoals in Amerika, geconfronteerd te hoeven worden met de vraag: wie is Picasso?
Zonder dat zij een voorstelling heeft van het eindresultaat, begint zij zomaar ergens op dat grote, witte vel papier. Aangenomen dat ze
Auteursrechtelijk beschermd
