Maatstaf. Jaargang 25

[p. 11]

J. Eijkelboom Gedichten

Bankastraat

voor de bewoners van nr. 60/62

Van wat ik weet is veel begonnen
binnen dat vreemde stukje straat.

Waar nu een schooltje staat
lag, diep, een voetbalveld
waar ik een generaal te paard
landstormers toe zag spreken.
De vilten windsels om hun benen
beklemden mij meer nog
dan barse en toch iele kreten
die uit die officierskeel kwamen.

Aan d'overkant, ook in het groen,
stond toen de mts-kantine.
Daar toonde in die dagen
van rijwielplaatjes met een gat
voor werkelozen die nog fietsten
en van het hoge boord
met vleugelklepjes om de keel
van dr. H. Colijn
de luchtbescherming hoe
het gas van Wereldoorlog i
alsnog kon worden uitgebannen
door snel een masker voor te hangen.

Maar drie jaar eerder op diezelfde plek
hielp ik Marietje uit de Ceramstraat
- al was 't geen jongenswerk -
behoedzaam met het touwtje springen.
Ik koesterde haar hand,
zo koel als 's zomer ijs,

[p. 12]

 

heel even maar en toch zo blijvend.

 

 

 

En 'k weet bijna de tegel in 't trottoir

 

dichtbij de hoek van de Oranjelaan,

 

waarop ik plotseling wist

 

waarom de aarde rond kon zijn

 

en mensen op het zuidelijk halfrond

 

toch niet naar onder vielen,

 

en mét hen al dat water.

 

Zij immers zagen 't zwerk recht boven zich,

 

net zoals ik het zag,

 

die dag en alle dagen later.

[p. 13]

Wijnhaven

Stutten, die ook alweer gaan rotten,
verhindren 't huis om in te storten.

Klimop drong door de ramen heen
zodat het in november scheen

of in die wankele warande
nog mensen zorgden voor hun planten.

Maar dat bedrieglijk groenfestijn
is nu van een verschrompeld bruin,

terwijl van buiten kale ranken
het huis omknellen en verankren.

Tot aan dit wankel evenwicht
een kat, een zwerver, ik wellicht

een einde maakt en mét de stenen
straks in de haven is verdwenen.

Een lauwe vloedgolf geeft nog aan:
hier heeft een deftig huis gestaan

waar eens bepruikte kooplui zagen
hoe in de wemelende haven

het lager volk de winst opbracht
die bijdroeg tot hun kalm gezag.

Alleen het water bleef in leven,
en 't huis. Maar dat nog maar voor even.

[p. 14]

If I Shouldn't Be Alive...

Als de roodborstjes komen
en ik leef niet meer,
geef die met de rooie das
een kruim te mijner eer.

Als ik je niet kan danken,
daar ik het leven liet,
weet dan dat ik mijn best doe
met lippen van graniet.

(Emily Dickinson)

A Light Exists in Spring...

Er is een licht in 't voorjaar
dat in geen and're tijd
op die manier te zien is.
Als maart maar net verschijnt

staat er op stille heuvels
een kleur geheel apart,
voor wetenschap te moeilijk,
te voelen slechts met 't hart.

Hij wacht daar op het grasveld,
hij toont de verste boom
tegen de verste helling;
ik hóór bijna zijn toon.

Dan, als de einder opstapt,
de middag afscheid neemt,
zo zonder iets te zeggen
laat hij ons weer alleen.

Wij voelen hoe verlies
tot ongenoegen groeit,
alsof een sacrament
door handel werd verknoeid.

(Emily Dickinson)