Maatstaf. Jaargang 25

[p. 81]

Johannes de Doper gewroken

- Een beardsley -

Witte vlokken dwarrelden sloom omlaag; sinds 1868, nu zes jaar geleden, had het nog niet zó vroeg in de herfst gesneeuwd.

Graaf Alexeij Sabrinski keek voor de laatste maal in de spiegel en besloot zijn jasje recht te trekken. Hij riep tot Nikolaj, zijn lijfknecht en koetsier, dat hij het paard kon inspannen.

Naast hem en de oude kokkin kon graaf Alexeij zich geen ander personeel veroorloven; vroeger was dat anders geweest, doch door zijn grote schulden...

Nikolaj waarschuwde zijn meester dat het paard was ingespannen en dat men, wat hem betrof, aan de rit kon beginnen. De jonge graaf ignoreerde de impertinentie van de onderbetaalde dienstknecht.

Zijn laarzen makten een knerpend geluid op de versgevallen sneeuw; gelukkig was het niet zo glad, zodat hij zich zonder veel moeilijkheden in de koets kon hijsen. Nikolaj zette het voertuig in beweging. ‘Een schande,’ bedacht de knecht, ‘wanneer de heer wat beter op zijne gelden had gelet, en ze niet had verspeeld, dan had hij de oude, halfverrotte slee door een nieuwe slede kunnen vervangen, en hoefden we niet met dit weer in een koets te rijden, en...grom...grom...grom...’

Alexij Sabrinski had peinzend de deken over zijn knieën geslagen; hij was blij dat hij tenminste deze avond niet in zijn koude landhuis hoefde te blijven. Maria Padravna, zijn nicht, had geen geldzorgen; neen, zij had het geluk dat ze enigst kind was en dat de grootvorst al zijn geld en goed aan haar had nagelaten. Toen de vorstin, haar moeder, niet lang daarna was overleden had niets meer tussen haar en de ongeveer anderhalf miljoen roebel aan bezittingen gestaan. En nu was ze dan eenentwintig geworden en had ze de beschikking gekregen over de nalatenschap. Een groots verjaardagsbal zou dat vanavond worden: iedereen van aanzien uit de wijde omgeving zou er zijn, er waren zelfs afgezanten van het hof in Petersburg onderweg. En dan te bedenken dat als Maria er niet geweest was, hij, haar oom, alles zou hebben georven. Als zij er niet geweest was.

Hoevele malen had Alexeij niet hieraan gedacht, hoevele malen had hij haar niet dood gewenst, dood en begraven. Al was hij dan ook maar enige jaren ouder dan zij, het zag er niet naar uit dat ze ooit vóór hem zou komen te overlijden: ze was kerngezond, kerngezond, op haar hals na. Maria Padravna leed aan een hoogst merkwaardige ziekte, die zich tot de hals beperkte; dat lichaamsdeel, zo hadden de doktoren vastgesteld, zat door een opmerkelijke speling der natuur min of meer los op de romp. Er was iets mis met het strottehoofd en daardoor was de hals zeer kwetsbaar. Vreemd genoeg ondervond de nieuwbakken erfgename er nimmer last van.

Graaf Sabrinski had er inderdaad aan gedacht om met dit gegeven iets aan te vangen; maar hoe dan ook, het zou er toch te laat voor zijn, daar Maria had aangekondigd na haar verjaarsfeest in het huwelijk te treden met haar jeugdvriend, die slijmerige baron Koljakov, - de ellendeling. Wanneer ze eenmaal getrouwd zou zijn zou hij geen toegang tot Maria weten te krijgen; zij en Koljakov haatten hem en ze zouden allerhande uitvluchtjes vinden om hem, het zwarte schaap in de familie, niet te hoeven ontvangen. Had hij voordien maar iets ondernomen, toen hij nog onder familie-voorwendsels tot Maria kon geraken. Hoe woedend was hij niet geweest toen ze hooghartig zijn huwelijksaanzoek had afgewezen, wat dacht ze wel, die kleine adder?!

[p. 82]

Hij moest er iets op vinden; het moest vanavond gebeuren, vanavond of nooit! En hoe kón hij haar doden, zonder dat de schuld op hem zou vallen, terwijl er tientallen mensen aanwezig zouden zijn in de balzaal? Het was onmogelijk! Hij kon niets ondernemen! En zij zou die miljoenen behouden en, ook al zou ze komen te overlijden, na de huwelijksvoltrekking morgen zou Koljakov recht op alles hebben. De hele erfenis zou hem deze avond langs de neus gaan...

!!!!!... - Hij had het! Par Dieu, hij had het, hij wist hoe hij Maria zou doden, vanavond nog, in de nabijheid van alle gasten, en niemand zou hem de schuld geven... Perfect, perfect, perfect! De perfecte moord! Hoe subliem! Welk een grote geest om iets dergelijks uit te denken!

Alexeij spoorde zijn knecht aan haast te maken. Nikolaj bromde wat en deed halfoprechte pogingen het oude paard te laten draven.

Alexeij Sabrinski probeerde tevreden nog even wat te slapen. Ze waren de grenzen van het Padravnalandgoed reeds lang gepasseerd toen de graaf wakker werd. Ginder zag hij reeds de lichtjes van het grote huis.

De koets hield schokkend halt en diverse lakeien renden toe om de graaf de deur te openen en hem naar de ingang te geleiden. Een lakei kondigde Alexeij aan, - het bal was reeds begonnen. De graaf liep direct op Maria toe, kuste haar hand en vroeg haar flemerig of ze voor haar oude oom nog een plaatsje over had in haar balboekje. Gemaakt-vriendelijk antwoordde Maria dat ze zeker nog een plaatsje voor hem zou kunnen vinden.

Buigend trok Alexeij zich terug. Hij converseerde een wijl met enige gasten tot het zijn beurt was Maria Padravna ten dans te geleiden. Onderweg vroeg hij de leider van het orkest een snelle wals te willen spelen en duwde de man een goudstuk in de handen. Kundig legde Alexeij Sabrinski zijn fijne hand om Maria's middel, en voerde hij haar mee op de driekwartsmaat. Snel en behendig laveerde hij haar naar het midden van de zaal en draaide met haar in de rondte. Ondertussen wierp hij nog een goudstuk naar de orkestleider, die op zijn beurt de snelheid van de wals wist op te voeren tot een op een wilde zigeunerdans lijkend tempo.

Alexeij drukte Maria steviger tegen zich aan en beiden draaiden zij mee op de muziek. Sneller en sneller ging het. De andere dansparen stonden aan de kant en keken toe. Uitroepen getuigden van des publieks bewondering voor Alexeij Sabrinski's danskunst.

Maria Padravna zag alles om haar heen tollen en draaien, het leek haar alsof ze met een verbazingwekkende snelheid om haar eigen as roteerde. Alexeij drukte haar steeds steviger tegen zich aan, steeds steviger, en steeds sneller ging de muziek. Alles wentelde, draaide, tolde, zwaaide, zweefde en vloog. Maria's lichaam hing diagonaal in de armen van haar oom. Ze begon een pijn te gevoelen aan haar hals en vroeg Alexeij de dans te beëindigen. Hij luisterde niet, integendeel, hij trok haar mee en draaide vlugger en vlugger. Ze smeekte door het dolle heen en lachte, lachte hol leek het haar. De pijn in haar nek was ondraaglijk geworden, ze probeerde zich los te werken, doch hij hield haar stevig vast. Maria wilde gillen, schreeuwen, ook al zou ze dan een opschudding veroorzaken. De pijn was té erg, de snelheid van de wals té hoog, té hoog. En toen gebeurde het, een hels gegil ging op, mannen en vrouwen vielen flauw: Door de enorme, wervelende snelheid van de dans en de zwakheid van haar nek, scheurde de hals zich los van de romp, en schoot gelijk een vuurpijl weg. Het hoofd trof een dienblad vol champagneglazen, dat door een bediende werd rondgedragen.

Maria Padravna had haar hoofd verloren, Alexeij Sabrinski had een fortuin gewonnen.