Maatstaf. Jaargang 25

[p. 47]

Rob Schouten Gedichten

Gevolg van adelschemering

Een ernstig zieke vorst zet hoestend voet aan wal,
Des avonds laat, - een juichend volk is dan afwezig,
Het ligt in bed en is al met de luie liefde bezig
En mompelt dat dit toch geen tijd is voor een knieval -

Bezit een lijf met alle kwalen van gestrande kwal,
Een pudding zonder fut, niet pezig en niet vlezig;
Zijn kroon is van papier, laurier is niet aanwezig
En spreken zal hij niet dan met een vreemde tongval.

Daar komt hij eenzaam aangesukkeld, kijk!
De stumper gaat zich op de vrije markt begeven.
Stipt volgens de recepten uit zijn rijk
Zoekt hij genezing bij maïzena voor zijn leven
Maar hoe aandachtig hij ook om zich tuurt,
Der medici woont niemand meer in deze buurt.

Enkapsis

Vanavand sleept over mijn dure en houtvrij papier
Een vieze kreeft zich door het dal van Hérémence voort;
't Is de Eupagurus Bernardus, een weerzinwekkend dier
Met een week achterlijf, dat bij de Anomura hoort.
Het water is tussen de twintig en de veertig meter diep,
- Voor wie het nog iets interesseert, de Noord- of Waddenzee -
Hier leeft een ander smerig beest, in dit geval een kwalpoliep;
Die zeerasp sleept zich symbiotisch met de Heremietkreeft mee,
Al liftend op de wulkenschelp, waarmee de kreeft zijn reet bekleedt.
Erbinnen leeft de borstelworm, die hele dagen met zichzelf vergadert
En slechts te voorschijn komt wanneer de kreeft zijn mossels eet.
Zo is tegen de tijd dat men de Herendiensten nadert
Het met Eupagurus Bernardus
Een drukte van belang op de Parnassusweg.

[p. 48]

Wat heet idylle

Ik zweet de blote voeten op de kachel
die tussen vier en vijf in staat;
de thee is net gedronken dus
we boeren rustig uit en delicaat,

worden dan stille pegels in bekakte stoelen.
Met vaste stem zet ik de dooi maar in
die het woord Gods vereist:
‘Te Deum voor het maagdenvlies!’

Als de verkouden grond te geil
voor monnikskap geworden is
word ik weer rijp voor impotent gestamel,
theezucht en koekenspeculatie
maar hoe ik ook meer zweet verzamel,
de klok vertikt meedogenloos mijn inspiratie.

Wereldvrede

Misschien heb je verdriet van morgen,
Dan zal ik even voor je op de wereld kijken.
Wat blijkt; een gloeilampje vol vliegenlijken,
Maar ik verzwijg ze niet, de zorgen.

Beroerd dat Sinterklaas vandaag niet komt,
Die zou de booswichten (maar wie?) wel mores leren.
Op deze wijze blijft het echter renegeren
tot ‘naar Canossa gaan we niet’ verstomt.

Doch ik heradem amfibrachisch op dit punt
Immers voor de avond en de nacht
worden zonnige perioden verwacht.
En het blijft niet bij hogere temperaturen
Want overmorgen komen de Dioscuren
Zodat je dan allicht weer buiten spelen kunt.

[p. 49]

Sonnetto fasso per la notte di natale

Suja, suja. Nergens weet het warme kind nog iets van af
Al huilt het al en lacht het, maar als een slaperig klein dier
Dat opstijgt in de moederborst met de tranen van een stier
En de lach van een konijn of vruchtbaar zwijgend als het graf,

Ingewikkeld in een antieke handdoek van waaraf
Het grijze gilde een nieuw gezicht moet krijgen? Welkom hier,
Tutte nuove adornezza ha in sè compiute: Een lier!
En bezing niet zonder ironie een oogst van blinkend kaf!

Het is nog even oogverblindend allemaal,
Het dada of de klaagzangen met mooie ronde bogen,
Wolkenmystiek en regenkennis of het kabaal
Van zomaar een gevoel waarlangs je niet voorbij kunt mogen.

Later, begrijp je wel, dat wordt een lang verhaal
Waarin weinig wordt gezegd en het merendeel gelogen.