Maatstaf. Jaargang 23

[p. 21]

Hermes Jöppe Gedichten

Omstandigheden

Ik wil rijke verrimpelde vrouwen
behagen in hun hof want op hun geld
en sieraden ben ik uit.

Mijn bewondering gaat uit naar hun weelde,
de rood fluwelen huizen, alle leed is er verzacht,
bittere wijn is zoet, een span witte paarden komt langs.
De maan verzilvert de planten op het dakterras.

Een vreugde hier te mogen zijn:
vanmorgen nog karnde ik boter uit schapemelk, verzamelde
kruiden zo weldadig en heilzaam in tijden
van kou en schaarste.

Gedwee beluister ik uw clavecimbel, mijn nieuwe kleren, ze
ruiken nog vers, luisteren deze vertrekken op,
het turkse bad is een gerief al moet
ik nog wennen aan het beperkt uitzicht op de sterren.

Ook uw indiese page stel ik op prijs.
Nederigheid wekt mijn woede, zijn jonge schoonheid roept
vertedering op.

Nu ruik ik uw bedorven adem, hooggeboren vrouwe,
bij een zeldzame liefkozing
bijt ik
diamanten uit uw oor.

[p. 22]

Op het heengaan van Petrus van G., 1521-1589

Deze man schatte men bij zijn overgang op
achtenzestig jaar en het schijnt dat hij een aantrekkelijk
voorkomen bezat.
Toch is alles hem heel konsekwent ontnomen, vergaan
en zelfs zijn graf is onvindbaar gebleken.

Door zijn intelligentie en fraaie wilskracht werd hij
van onderpastoor tot zegelbewaarder onder Sonnius,
Metsius en Crabeels, bisschoppen.
Op zijn zegel ziet men een druivetros, zowel heidens
als religieus simbool.
Hij was ook een verfijnd esteet getuige zijn glas-
verzameling uit Murano; in de sterrekunde
stelde hij veel belang: ‘ik word geleid door
zoete sterren’ lees je in zijn wilsbeschikking, en
ook dit: ‘door de zuidewind van de Libanon verkoeld.’

In zijn levensnadagen sprak hij
opvallend veel in zinnebeelden, wat een teken,
en omdat hij vermogend was stelde hij
veel geld beschikbaar voor het jongvolk.

Vijftien jaar gaf hij om de wenteltrap te
beklimmen, elk jaar een tree, van koper tot goud en
daarna de schittering van het kruis.
Maar er zijn er die de elementen hebben getart
en diep zijn gevallen; dus niet de schoone mispels,
plantbare stenen uit zijn voorbeeldige vizioenen.

Zegelbewaarder die geduldig zwijgt, wat kon U
bekoren, wie hebt ge liefgehad -

[p. 23]

Onderzoeking

Toen de sterren gunstig stonden volgde ik het
geheime ridderspoor en liet me
insluiten in het paradijs; het sneeuwde licht.

Dit was het uur waarin ik vergankelijkheid proefde
maar verder was er niets te vrezen.
Toch leek alles onverklaarbaar te blijven.
Daar! Er lagen verse bloemen bij de
zuilen van geel afrikaans marmer.

Op zijn graf was hij in melksteen vereeuwigd.
Een naam uitgesleten in steen, de jaartallen onherroepelijk.
Zijn beeld bleef roerloos mooi en naakt,
de ene hand leek naar het onbestemde te
verwijzen.

Hinde en panter lagen er naast elkaar.
Ze ademden - kon ze bijna aanraken.
Mijn gevoelens werden tastbaar. Ik werd warm
van binnen; legde de handen om zijn heupen, deze
versierde weelde, de vermaarde liefde zo toegewijd.

Nooit meer zag ik zo'n verwonderde glimlach om
de koele lippen; je ogen wennen weer
aan de warmte van tranen en het zweet bedekt
ons met vliesdun ijs.