Maatstaf. Jaargang 23

[p. 8]

R.A. Basart Gedichten

Lieve kleine

Hij die daar zo hoog gezeten
Op zijn gemakstoel het huis regeert
En kliedert met zijn bordje eten
Is mij taldermeeste weerd!

Gezegend het voedsel dat dampend
Zijn lichaam betreedt en verlaat,
Gezegend zijn voetje dat stampend
Door menig brilleglas gaat.

Nooit zou ik zo'n kind kunnen missen!
Ik zie 't liefst dat ie niet groter wordt!
Ach kijk! Daar staat die schat weer te pissen!
Op ‘Kleine Inez’ van R. van Genderen Stort.

[p. 9]

De kale dis

We zaten aan een tafel van puur goud
En sloegen op de borden van de honger.
Er stonden voor de ramen honderd zonnen,
Voor elk raam één, dus welbeschouwd

Een feestelijk gezicht. Wie was getrouwd
Met wie? Om wie was dit begonnen?
En paste mij nu vrolijkheid of rouw?
Ik wist alleen dat ik verrekte van de honger

En dat er iets te vieren viel. Of niet.
De gastheer was in elk geval een vrek:
Mijn bord bleef leeg. Ik dacht: zelfs al verjaart

Hij hoogstpersoonlijk - ík vertrek! Maar ik verliet
De zaal niet, want gelijk sprong men mij op de nek,
Schreeuwend van: ‘Krentekakker! Híer die taart!’

De hoofdprijs

We zakten per strontschip de Rijn af,
De lucht was niet te harden.
Ik dacht: ‘Heregod! dit wordt mijn graf!’
Want we voeren steeds harder en harder.

Ja, we stoven als gekken stroomafwaarts,
Gehuld in gordijnen van drek.
Maar de zatte kaptein lachte: ‘Lafaards!’
Met prothesen bezaaid was het dek.

‘Joho!’ zong de crew, rondom dronken.
(Vast piraten, met heimwee naar zee...)
Maar bij Lobith zijn we gezonken -
Aan die quiz doe ik nooit meer mee.

[p. 10]

Vergeefse moeite

De filiaalchef speelt op het hammondorgel:
‘De Knoppen Gebroken, De Stelen Geknakt’,
Een lied van kommer en zorgen
Dat zelfs een dakpan pakt.

Alwie dat hoort moet huilen van de misère
Van Keulen tot Kees Fens
Behalve de door hem heimelijk beminde cassière,
In háár oog blinkt slechts een kontaktlens.