Maatstaf. Jaargang 23

[p. 51]

Jaap Harten Gedichten

Flits van een engel in het keukenlicht

Rommelend met potten & pannen
tijdens dit winterse schemeruur
- John Lennon op de radio
en daarna het nieuws - maak
ik een maaltijd voor je. ‘Imagine

there 's no heaven’, dus neem
het er hier maar van: biefstuk v/d haas,
snijbonen, appelmoes in een gebarsten
kom & fruit. Wanneer ik het vlees

gezouten heb en de tafel gedekt
krijg ik opeens die duizendpotige
kriebel in mijn hersens
en een tekort aan adem.

Zo was het ook de allereerste
keer: poëzie die de kop
opsteekt bij een gaspitje:

een engel die sneeuwt
tegen vuur en beter weten in,
schittert en dan verdwijnt
door de schoorsteen.

De koffergrammofoon uit de hongerwinter

was het enige wapen dat ik had
tegen het calvinisme van mijn inwonende tante
die ouderwets zat te treuren
of bladerde in haar krakende bijbel
om ons jongens te troosten met een

[p. 52]

 

stichtelijk woord. Zij las: ‘Niets hebbende,

 

alles bezittende’ (2 Cor. 6:10)

 

en gluurde ondertussen naar de stamppot

 

die mijn moeder van bieten had gemaakt.

 

 

 

‘Slaat den gehaten mof op zijn kop!’

 

riep Wilhelmina via de illegale zender,

 

maar wij dronken gewoon surrogaat-koffie

 

en onze dienstmaagd naaide met den mof.

 

 

 

Ik had op zolder mijn mythische wereld

 

zonder Wagner of Lohengrin met zijn zwaan.

 

Ik draaide platen van Zarah Leander,

 

door mijn tante die het geluid soms opving

 

tot bas met buste gebombardeerd.

 

 

 

Ik reed op een fiets met houten banden

 

en neuriede de verboden muziek

 

van de vijand die kapotging in Rusland.

 

Ik dacht aan geen dood; ik was 14 en geil.

Valentijndag

deze roos wordt

aangeboden

door Uw keurslager

J. Hoogenboezem

Zulke regels kan je laten staan als ‘ready-made’
een roos bij de tartaar, het is te gek;
Valentijndag op 14 februari.
Ik sta in de wind bij de deur van mijn slager
het scherpe getjilp van de winter doet pijn
en herinnert me aan onze eerste krankzinnige
kus: mijn blozen was sterker dan alle rozen
jouw ogen tuitten als een bruid,
twee pubers in oorlog: ein Frühling ohne Ende.
De tollende kinderen op het trottoir
kijken even verbaasd naar mijn tranen
en gaan dan weer verder met hun spel.
Er is op straat veel dat men niet kan vragen
wel hoe laat en hoe ver maar niet hoe eindeloos
dronken het vlees tot roos wordt.