Maatstaf. Jaargang 23

[p. 6]

Gerrit Komrij Fabeldieren

De sfinx

Er staat een oude stad in de woestijn
Die sedert lang verlaten is. Agaven
En distels groeien er. En op het plein
Troont dof een sfinx tussen vervallen graven.

Geen slang, geen hagedis verstoort de rust.
Het is alsof het stadje eenmaal door
De Koning der Verschrikking werd gekust,
Alsof het in de hitte opeens bevroor.

De sfinx heeft dode ogen. Eens per jaar
Steekt er een wind op in dat stil gebied.
Dan zou je zien hoe hij, heel even maar,
Luid geeuwde, als je kon. Je kunt het niet.

De vogel Qu'al

De vogel Qu'al voedt zich met krokodillen
En legt tweejaarlijks een turkooizen ei.
Zijn ogen hebben purperen pupillen.
Hij torst een sponzig, vederlicht gewei.

De vogel Qu'al is een zeer lieve vogel.
Al is hij ook erg sterk en erg massief
En opgewassen tegen alle kogels,
Als vogel is hij werkelijk zeer lief.

Hij is ook erg actief, de vogel Qu'al.
Hij kan heel prachtig het heelal doorklieven,
Is knap in 't stuiten van een waterval,
En in het rondbrengen van minnebrieven.

[p. 7]

De draken

Van binnenin gevoerd met rood velours
Schommelt zijn kist de Postjeskade af,
Getrokken door twee draken, zwart omfloerst.
Daar ligt hij dan, verzendklaar voor het graf.

Hij was een Schrijver. Schrijvers sterven ook.
't Is wreed, maar waar. Er kan voortaan geen sprake
Meer zijn van 't moois dat uit zijn pen ontlook.
Hij ligt té stijf onder het witte laken.

Hij wordt nu door zijn favoriete draken,
Een grote en een kleine, voortbewogen.
De kleine Draak van zijn Scheppend Vermogen,
De grote Draak die van zijn Ellebogen.

Lamia's

Lamia's hebben klauwen van een kat
En voeten van een koe. Ze lusten bloed.
En hoe! Als je ze ziet, op oorlogspad,
Dus jagend achter allerlei jong goed,

Dan jubelt heel je hart io vivat.
Wat is er mooier dan zo'n kindertoet
Uiteen te rijten, om dan in een bad
Van bloed je hele darmkanaal te goed

Te doen, terwijl ze nog van ocharm krijten?
Een warm, kaal schaapje, in de wieg gesmoord?
Je zou, mét de Lamia's, willen pleiten
Voor heel de glorie van de kindermoord.

[p. 8]

De eenhoorn

Wreed schrijdt de eenhoorn in zijn glazen huis
Op de flamingo af, die sneeuwwit rilt.
De vogel weet: er is hier iets niet pluis.
Dan steekt de eenhoorn toe. Er klinkt geen gil.

Wel gaat door heel de koepel het gesuis
Van bloed dat lekt en ritselt uit de zij
Van de flamingo, die nu grauw als gruis
Is, sterft met zacht, ontwapenend geschrei.

De eenhoorn, die het bloed gedronken heeft,
Komt in verrukking overeind, verschiet
Van kleur, verkeert, terwijl hij schokt en beeft,
In een helblauwige hermafrodiet.