Maatstaf. Jaargang 22

[p. 25]

C. Buddingh' Ietwat somber gedicht, dat begon als een ode aan de merel

In mijn jonge jaren was je een rara avis,
dat wil zeggen: men zag je weinig, misschien dat je meer

huisde in al dat vanzelfsprekend groen

waarin stadjes en dorpen maar stippen waren,

enkel bij regenweer

strooide je soms uit de top van een iep

of de rand van een villadakgoot

je fonkelende kraaltjes geluid

over klinkers en kolengruis neer.

‘Hoor je de merel?’ zeiden we tegen elkaar,
zoals we naar buiten stormden wanneer er een vliegtuig

boven de stad kwam: ‘Kijk, kijk, daar gaat het!’

En jouw fluiten had zoiets feestelijks, als

het bruisen van de gazeuse

in een kogelflesje, maar ook iets heel

triests en melancholieks

als een zondagmiddag wanneer

het voetballen afgelast was.

Nu, een halve eeuw later, hebben snelwegen,
fabriekscomplexen, woonwijk na woonwijk na woonwijk

in al dat groen huisgehouden, als eertijds

de Inquisitie in Mexico,

maar jij hebt, merkwaardig genoeg,

niet de wijk genomen, maar juist bij de mens

je toevlucht gezocht: jij schijnt

te floreren bij staal en beton,

uitlaatgassen en insecticiden.

[p. 26]

 

Ik kom je wel honderd keer per week tegen: in bosjes,

 

in struiken, op televisieantennes, in tuintjes,

 

waar ik soms bijna op je trap - o, natuurlijk

 

schiet je toch op het allerlaatst weg, maar soms denk ik:

 

nog eventjes en je nestelt

 

(bij wijze van spreken dan) in mijn haar!

 

En hoe moet dat dan, vriend - ik bedoel:

 

je bent altijd heel welkom natuurlijk,

 

maar toch niet op de badkamerkraan?

 

 

 

En daar komt de aap dan weer levensgroot uit de mouw:

 

we noemen je vriend, zolang jij je op een afstandje houdt - o,

 

er is best een plekje voor je, maar dan

 

in ons hart, niet aan onze tafel: nee, stel

 

je voor: misschien kak je wel in

 

de soep - heus, laten we eerlijk blijven:

 

wij zijn de vorsten en jij

 

wordt getolereerd om je trillers,

 

maar daar blijft het dan ook bij.

 

 

 

De mens is, helaas, niet romantisch: ook al zong jij nog tien keer

 

zo fraai als je doet, als je vier of vijfmaal zoveel

 

vlees aan je lijf had, was je waarschijnlijk

 

al lang uitgestorven, of werd je bij miljoenen

 

vetgemest op een merelfarm:

 

zo zie je maar weer: een zanger kan 't best

 

vel over been zijn - misschien

 

dat er dan ook voor hem hier en daar

 

een paar kruimeltjes overschieten.