Maatstaf. Jaargang 22

[p. 23]

Jacques Waterman Gedichten

Levensveer

Pas, toen ik over groene velden liep
En in mijzelf een nieuwe wereld schiep,
Daalde van boven zigzag op mij neer
Schier ongemerkt - een grote witte veer.

'k Dacht bij mezelf: waarom word ik verstoord
Door zulk een veer die bij geen vogel hoort -
Ontvalt de hemel, hoog & blauw & leeg -
Brengt geen geschreven regels meer teweeg.

Ziet ginder, hoe in ruimtes scherp ompaald,
Een ware vederregen nederdaalt,
Waar iedereen zijn eigen veer ontvangt:
Die maakt een eind aan honger, hoop & bangt’.

Te kwader ure, op een middernacht
Is uit den hoge op ons neergebracht
Haast ongemerkt en niet op ons verzoek
De witte veer. Die schreef ons levensboek.

[p. 24]

[     ]

In 't restaurant De Zalm & De Kat
Zaten wij samen te eten:
Ik, tante Rosetta, mijn broer en de kat,
De anderen waren vergeten.

‘Wat,’ zei de kat, vind ik daar op mijn bord?
Dat lijkt wel een maaltijd voor honden,’
En ze gooide het eten zo maar op de grond
En dat vonden we allemaal zonde.

Toen ook ons geëet tot kieskauwen werd
Begon het ons te vervelen
En gingen we door de verandadeur
In de kinderspeeltuin wat spelen.

Het jachthuis

Wanneer mijn gevoelens terzij geschoven zijn,
Wanneer ik, gezeten achter een glas rode wijn,
Riche-Bon, rode Bordeaux,
De bedienende ober zei me dit zo,
In een der dure restaurants van Den Haag,
Me de diepere zin van dit leven afvraag,
Wanneer ik - storm, passie en onrust nog na -
Het interieur en de gasten gadesla,
Familie: vader, slank grijs heer met smal gelaat,
Mollige dochter in rood en zwart gewaad,
Moeder, zoon, allen rustig bij elkaar,
Dan word ik in mij een transformatie gewaar,
Waarna ik passief en onverschillig zit,
Luisterend naar een song van Eartha Kitt,
Het licht glanzend in koperen ornamenten,
Zwijnshoofden aan de wand; correspondenten
Met een ander leven: jagen in bossen
Om zich van melancholie te verlossen.