Maatstaf. Jaargang 22

Arie Gelderblom Gedichten

De verkeerde wereld (1)

de telefoon ging en rinkelde opnieuw

hij had gedacht dat zij het was, zij ook
zo'n toestel had maar dan van gras,
dit het laatste van de weg was tussen hem
en haar, zij de zuiver gesluierde
vanuit haar woud vol sappige druiven
en vrediger gevleugelde duiven hem
met haar stem als met dauw betastend
zeggend wat zijn oren wilden aan
mooier water, zij, zekere spiegel
voor zijn meest ruisende lichaam,
haar uiteindelijke naam noemend, duidelijk
makend dat ze naderde, naderde
rinkelend als een koningin in een
mooiere droom dan ooit eerder

maar zij was het, ze zei dat ze hoofdpijn
had van het werken of hij de verwarming
wat lager wilde zetten

[p. 81]

In den vreemde

ze waren weer een avond bij elkaar,
de stemming was aardig genoeglijk,
ook een vreemde dichter was op bezoek, maar
hij zei geen boe of ba en al spraken ze
bij koek en hersentaart over het gaan en
komen der maan, atoom en heelal, de prijs van snoep
probeerden ze het met het naderen der
vakanties, hij zei niets zodat men hem
tenslotte zijn lot maar liet, de drank
die bleef beslist niet staan en minderde81
voortdurend iets en de taal raakte
na de slaatjes al aardig raar, een schilder
liet zien hoe hij met zijn billen kon trillen,
de aanwezige dichters gilden door elkaar
behalve die ene (hij speelde even verveeld
met een haar), de dames deden natuurlijk
wie het hardst om de mannen kon lachen,
niemand was nog helemaal zichzelf, iedereen
wachtte en het was dan ook om een uur of elf
dat de vreemde dichter plotseling nogal
opstond, een pistool trok
en zich zomaar door het hoofd schoot,
wat eerst wel een bloederige aanblik bood,
maar de anderen moesten nog harder
lachen, en later dansten ze als gekken tegen de klok in,
rond zijn dichterlijke corpus zingend:
dit alles hebben we
geleerd bij de dansschool jansen