Maatstaf. Jaargang 22

[p. 79]

J.P. Guépin Het reisverhaal

Thuiskomen is geen uitkomst,
zoals ik dacht toen ik in de hangmat sliep.

Ook hier is het koud en onwaardig,
maar erger nog - geen zee ging mij te hoog,
eilanden die als een kurk leken te dansen, man!
de slapende walvis die wij ramden -

dat ze dat laatste niet willen geloven is tot daar aan toe,
maar ik heb, onder de kristallen hemel, nagedacht,
telkens weer datzelfde inzicht geformuleerd,
nu eens de smaak van zout gevangen,
dan weer - zonder de hulp van tekeningen en diagrammen -
exact weergegeven wat het is in de deining op de plecht te staan.

Ik laat het ze lezen, ik zeg:
kijk hier dan, bladzijden en bladzijden
beschrijving van een sekonde,
dat moeten jullie, landrotten, nu gaan begrijpen,
wat het is om opeens te weten
dat het water splijt voor de thuisreis!
Man, dat is een religieuze ervaring,
ik heb het opgeschreven.

Toen begonnen ze, de een over zijn vakantie in Zwitserland
en dat hij - met de kabelbaan zeker - de Matterhorn bestegen had,
weer een ander, mijn jeugdvriend nog wel,
met wie ik zovaak ontdekkingsreiziger speelde op het veldje
vol riet en lang gras, met een verborgen hut
vlak bij een plas water. Daarover had ik beter kunnen beginnen!
Nu, het bierglas in de klauw geklemd, keek hij mij begrijpend aan:
ja, dat heb ik ook wel eens op zee, zegt hij.

[p. 80]

 

Maar dat is het niet, vriend, het is hier, hier,

 

in al die pakken manuscripten die ik meebracht,

 

niet jouw ervaring op je reizen,

 

en ook niet wat je denkt te weten omdat het ons gezamenlijk overkwam,

 

maar wat ik alleen heb meegemaakt, unieke ervaringen,

 

allemaal opgeschreven, goed overdacht, literatuur.