Maatstaf. Jaargang 22

[p. 8]

Anton Hermus Gedichten

Noordzee

Voor Jany
wier manie dichten is

Schepen, roest en robbengraven
voert de zee naar de stranden.
Heren strekken nijvre handen,
begroeten gebukt haar vondsten.

Aan de kim avondt het al wat,
de meeuwen schreeuwen breder.
Aan mijn voeten strekt de zee
zich neder: ik vond haar weder!

Ik dring mij diep naar binnen
en ervaar gans buiten zinnen
verstomd haar willig klimaat.

Oh, hart van Scheveningen!,
als uw zeeën konden zingen:
terstond was ik van de straat.

[p. 9]

Stamvader

(...) dichter bij de waan
Hans Verhagen

Traag legt de roos in de navel
van het leven haar blaren af.
In de speelweide van de dood
waaiert men mij toe met zwavel.

Neen, ik steek niet de loftrompet
noch roer ik daarbij wijd de trom.
Neen, ik steek té vaak al over
straten en loop me daarbij krom.

Slaap bij gindse heidevelden
bespoelt zijn doof en droef gemoed.
Geen kwellingen doen hem vellen

maar zelfs geen sporen laat hij na.
Reeds wentel ik de hoge hoed,
bekijk de grond en grijp de spa.

Windkracht

Hemeltjelief!
Mien Dammers

Gelegen onder een wollen deken
hoorde je de wind zijn hagepreken
afsteken tegen daken en ruiten.
Wat moest het spannen!, daar buiten.

Hij zweept en met welk een bravoure!
en rolt drachtig de kop; brave boeren
brengen rap bij tal het vee onder kap.
De storm laat sporen na, stap na stap.

Gelijk vet zo stijf staat hij paraat.
Straf zwengelt d'ouwe orgelman aan
zijn loden rad, maar de wind die praat

voor drie, laat vele schepen vergaan
aan de einder. De zee gaat onder
en hoog daarboven schuilt den donder.

[p. 10]

Landschap aan de Lek

Hoog huilt de wind om de kantelen.
Daar sta 'k verlaten op de Mazijk
en 't leven kan me niets meer schelen.
De pannen en de akkers van Wijk

bij Duurstede worden nat en melig
schuift het verstoord haar gordijnen toe.
Regenvlagen vlaggen vlug, voordelig
door de sloppen; mijn lustoord is moe.

In de kruinen der kastanjes
kraaien kraaien helse mirakels
tot d'opperfazant die zijn franjes

te drogen legt. - O wee!: obstakels
zwaar aangedikt door de eeuwen
staan mij in stilte toe te schreeuwen.