Maatstaf. Jaargang 22

[p. 50]

Jan Arends Drie verhalen

1

Haar kamertje was altijd een snoepwinkel geweest. Er kwamen kinderen met een cent, die zeiden, ‘Mag ik kopen.’ En dan kregen ze drop, of toffees, of toverballen. Ja, ja. Dat was de mooie oude tijd. Want nu waren er spinnen in het vertrekje waar zij vroeger handel dreef en de flessen waarin zuurtjes moesten zitten stonden leeg en vuil op de schappen. Erg triest is dat als het vroeger toch zo mooi was. En nu zat ze maar de hele dag in die saaie straat te kijken. De kerk aan de overkant. Jawel, die bruine kerkmuur die al het licht wegneemt.

Daar had ze wat over geklaagd vroeger, maar Kees had altijd gezegd, ‘Ben je gek mens. We verhuizen niet. Wat heb je aan al die drukte.’ Ja, daar had Kees gelijk in. Wat heb je aan al die drukte? Maar hij was te lui. Te lui om te sjouwen bij de verhuizing. Daarom waren ze gebleven. En Kees lag altijd maar op bed. Dat ze een man getrouwd had die zo van slapen hield! Die kwam nooit voor twaalf uur uit bed, en dan at hij een boterham, en dan ging hij weer naar bed, want hij had altijd gezegd, ‘We hebben toch een snoepwinkel, dus ik hoef niet te werken.’

Dat was ook wel zo, maar daarom is het nog niet gezellig als je man de hele dag in bed is. En hij was toch niet ziek. Nou ja, de laatste jaren wel een beetje op zijn borst. Maar ook zo erg niet. Maar nu moest hij toch opstaan, want de kachel was uit, en het was bitterkoud, en er moesten houtjes gehakt worden. En ze riep naar de achterkamer, ‘Kees, kom je bed uit, want je moet houtjes hakken.’ Maar ze hoorde alleen maar snurken. Kees begon altijd heel hard te snurken als zij hem riep. Maar nu liet ze het er niet bij zitten. Ze liep naar het bed en trok aan zijn oor. Nu, dat hielp wel want hij zat ineens rechtop, en hij gromde, ‘Bah, je doet mij pijn.’ Ze zei, ‘Kom nou maar je bed uit, want ik moet de kachel aanmaken. Je moet houtjes hakken. Het is veel te koud zonder kachel. En je wil toch niet dat ik zelf houtjes hak. Ik heb vorige keer toch een hele week met het verband gelopen. Die bijl is veel te scherp voor mij.’ Maar Kees snurkte alweer, en daarom zei ze kwaad, ‘Ik loop bij je weg hoor.’

Dat zei ze altijd, ‘ik loop bij je weg hoor’, en niet alleen als ze boos was, ook wel gewoon als grapje. Ze had het al gezegd op de dag van hun huwelijk omdat zijn baard zo prikte, en hij wilde zich niet scheren.

Ze ging terug naar het winkeltje. Daar was het wel koud, maar daar rook het niet zo naar. Want Kees was wel vies gaan ruiken sinds hij zich niet meer waste, omdat hij zo'n last had van zijn borst. En hoeveel jaren had hij daar al niet last van?

Ze riep weer, ‘ik loop van je weg hoor.’ En toen dacht ze, dan loop ik maar van hem weg. Voor de grap hoor! Want hij zal wel gek kijken als hij straks wakker wordt en ik er niet meer ben. Nee, Kees kan ik niet alleen laten, want ik moet voor hem zorgen. Hij kan helemaal niets. Hij kan niet eens brood halen bij de bakker. Hij zou verhongeren als ik er niet was. Daar moest ze om lachen, dat hij zou verhongeren. Ja ze ging weg. Om te plagen. Dan zou hij wel uit bed komen en houtjes hakken, en de kachel aanmaken om te laten zien dat hij spijt had. Want ze kon toch zo niet blijven in de kou. Je moet eens zien hoe dik de bloemen op de ruiten staan. Dus trok ze haar manteltje aan en ze zette haar hoedje op en ze liep het winkeltje uit. Ze liep de straat uit alsof ze ergens naar toe moest. Jazeker, ze was nog heel goed ter been. Daar mankeerde het niet aan. Kijk, de mensen zeiden haar zelfs gedag. Die kenden

[p. 51]

haar dus nog. Die hadden vroeger allemaal snoep bij haar gekocht.

Ze bleef de hele dag op straat. Ze kwam in allerlei buurten waar ze nooit geweest was. En van die hele hoge huizen. Wat zouden de mensen daar een trappen moeten klimmen. Zulke hoge huizen had ze nog nooit gezien. Soms, als ze erg moe was ging ze ergens op een bank zitten. Maar dat kon niet lang, want daarvoor was het te koud.

Toen het donker werd was het overal zo druk. Zoveel auto's en fietsen had ze nog nooit bij elkaar gezien. En hoe moest ze nou weer naar huis? Ze was toch getrouwd? Jazeker, ze was getrouwd met Kees. Dan zou Kees wel ongerust zijn dat ze er niet was. Maar ze wist niet hoe ze naar huis moest komen, want ze was de weg vergeten. En waar woonde ze dan? Bij de kerk. In de snoepwinkel. Ja, dat wist iedereen. Dan ging ze maar vlug naar huis, want Kees zou nu de kachel wel hebben aangemaakt en dan zou het lekker warm zijn. Maar ze ging in een portiek op een stenen trap zitten, want ze kon helemaal niet meer lopen omdat haar voeten zo'n pijn deden.

Er kwamen mensen voorbij, en die keken naar haar, en die liepen toch weer door. Maar toen kwam er een auto waar twee agenten uitstapten. Twee verlegen mannen in gekke pakken, die veel te groot voor haar waren en die eerst besluiteloos bleven staan omdat zij niet wisten hoe zij het in moesten kleden. Ten slotte pakte een van die agenten haar bij de arm, alsof hij haar wakker wilde schudden, terwijl ze toch helemaal niet sliep, en vroeg, ‘Wat is er toch opoe. Ben je soms ziek?’

Ze namen haar mee naar het bureau, want ze praatte wel veel over de kerk en de snoepwinkel, en over Kees maar daar begrepen die agenten niets van. En ook op het bureau begrepen ze het niet, al vroegen ze ook van alles, tot ze er bijna van ging huilen. En ze zeiden maar steeds, ‘Zeg nou waar je woont opoe. Dan brengen we je naar huis.’ Maar ze bleef zeggen dat Kees zich eerst nog moest scheren, en de kachel moest aanmaken en dat hij zich moest wassen omdat het anders niet kon. En zo kwam ze in het tehuis.

Daar wisten ze niet eens hoe ze heette.

En de maanden verstreken en de winter was voorbij, maar er was geen licht in de duisternis gekomen. De directrice van het huis zei wel steeds, ‘We moeten blijven vragen wie zij is en waar zij vandaan komt. Misschien herinnert zij het zich toch op een dag.’

Het was wel heerlijk daar in huis. Heel licht, met allemaal van die mooie stoeltjes. Je kreeg er lekkere boterhammen, met zoete muisjes, en warme koffie tot je haast niet meer lustte.

En gezellig was het ook. Er waren allemaal vrouwtjes zoals zij. Het waren net haar vriendinnetjes van vroeger toen ze nog naar school ging. Ze deden spelletjes. In een kring gaan staan en elkaar tikken. Ook wel moeilijke spelletjes die ze niet helemaal begreep, zoals halma en mens-erger-je-niet. Maar ze vond het leuk om met de dobbelstenen te gooien en dan verzette de zuster de poppetjes voor haar dus daar had ze toch geen zorg over. Ja ze hield wel van de zuster. Ze ging altijd naast haar zitten, en als ze moest lopen hield ze haar arm vast. Alleen moest ze niet zoveel vragen, want ze vroeg steeds maar weer, ‘Heb je een man? En hoe heet je man dan? En hoe heet je zelf?’ ‘Ik heet Kee,’ zei ze maar, voor de grap. Had ze dat wel mogen doen? Ze heette immers helemaal geen Kee. Ze heette Marie. Mocht ze die zuster zo voor de gek houden? Maar iedereen noemde haar nu Kee, dus was het zeker goed. Je wist het immers nooit.

En toen was het opeens lente. En alle vrouwtjes die goed gezond waren gingen de tuin in, en daar was zij ook bij. Ze vond het prettig in de tuin, want de zon was mild en er was een boom vol mooie bloemen.

Toen zag ze Kees opeens. Hij stond achter het hek. Hij keek haar heel verdrietig aan met ogen die wel bang leken. Alsof hij smeekte.

Ze pakte de arm van de zuster steviger vast en ze begon te huilen.

‘Wat is er dan?’ vroeg de zuster, en ze zei, ‘Die man daar, ik ben bang voor hem.’

[p. 52]

2

‘Jan en ik gaan trouwen,’ zei mevrouw van Vuurendam tegen de groentevrouw.

Ze was binnengekomen voor een bosje prei, wat bleekselderij en een pond spliterwten.

Want ze wilde erwtensoep koken. Ze zag er minder moe en verkommerd uit dan de laatste jaren het geval was. Ze had wat rood op haar lippen gedaan en dat gaf haar gezicht zelfs iets stouts.

‘Trouwen?’ zei de groentevrouw, een beetje wantrouwig. ‘Nou weer trouwen!’

‘Ja,’ zei mevrouw van Vuurendam. ‘We hebben er heel ernstig over gepraat. En we weten allebei dat dat het beste is.’

De groentevrouw zuchtte. Ze was erg op mevrouw van Vuurendam gesteld. Maar daarom maakte zij zich juist zorgen. Mevrouw van Vuurendam was een lief mens. Maar ze had vaker domme dingen gedaan.

De groentevrouw pakte een mooie bos prei en legde hem op de weegschaal. Maar ze keek niet eens naar het gewicht terwijl ze daar anders zo fel op was.

Ze zei bezorgd: ‘En je eigen man dan?’

Mevrouw van Vuurendam lachte vrolijk.

Zo was ze werkelijk in jaren niet geweest.

‘Ja dat moet ook geregeld worden. Dat begrijp je..’

Ze maakte haar tas open om haar portemonnaie te zoeken. Ze stond altijd klaar om te betalen. Nog voor de boel was ingepakt. Dat was een van haar heel goede karaktereigenschappen. ‘Gaan jullie dan scheiden?’

De groentevrouw vroeg het met een zuur mondje.

Ze hield niet van echtscheidingen in haar wijk. Ze hield helemaal niet van veranderingen. Dat komt een zaak nooit ten goede. Dan heb je kans dat er een huis leeg komt. En nieuwe klanten moet je eerst weer leren kennen. Daarom zei ze: ‘Je kunt beter niet gaan scheiden. Dat geeft alleen maar narigheid. En wil je man wel scheiden? Want die moet ook willen. Anders kan het niet.’

‘Nee,’ zei mevrouw van Vuurendam.

Ze had opeens iets stiekems gekregen. Een beetje griezelig.

‘Nee we gaan niet scheiden. Dat wil Jan ook niet hebben.’

‘Maar mens, als je niet wil scheiden dan kan je niet trouwen. Je hebt je hoofd op hol laten brengen.’

De groentevrouw zei het triomfantelijk. Ze was opgelucht nu ze wist dat er geen echtscheiding van komen zou.

Maar mevrouw van Vuurendam keek ernstig. Koppig ernstig, zoals een jong meisje dat over haar eerste liefde praat.

Ze had een naïef stemmetje.

‘We gaan echt trouwen hoor.’

En het scheelde niet veel of ze was gaan stampvoeten. ‘Jan en ik gaan trouwen. Daar is niets meer aan te doen. En het moet vlug gebeuren anders zijn wij er te oud voor.’

De groentevrouw voelde zich onbehaaglijk. Net of ze een natte broek had. Dat was altijd zo als zij zich schaamde. En zij schaamde zich, al wist ze zelf niet waarom.

Om er iets aan te doen ging ze naar de bak met de spliterwten. Ze moest dat gevoel van zich afzetten. Maar ze had niet eens een zakje meegenomen om daar de erwten in te scheppen. Ze keerde dus weer naar toonbank terug. ‘Maar dat is toch te gek. Te gek om los te lopen. Je wilt trouwen. En je wilt niet scheiden. Dat kan niet!’

Punt uit!

De groentevrouw raakte weer wat terug in eigen doen.

‘We gaan wel trouwen,’ zei mevrouw van Vuurendam. Nog steeds even koppig.

‘Luister.’

En ze begon langdurig te fluisteren met haar gezicht vlak onder het hoofd van de groentevrouw.

‘Vergif!’

De vrouw van de groenteboer deed van ellende twee stappen achteruit en ze keek bang om zich heen of niemand gehoord had dat zij zo hardop vergif gezegd had.

[p. 53]

En nu zei ze, weer fluisterend maar ook vol vriendelijke vertrouwelijkheid: ‘Vergif. Daar moet je nooit aan beginnen. Mens luister nou. Die vent heeft je kop op hol gebracht.’

Nu het hoge woord eruit was praatte mevrouw van Vuurendam weer met dezelfde zorgeloze jolijtstem als toen ze de winkel binnenkwam. ‘Welnee. Er kraait geen haan naar. Ik moet van hem af. Die vent die klit maar aan mij. Dat is geen leven.’

‘En toch is het een beste man,’ zei de groentevrouw. Ze was kwaad geworden en had een rood hoofd gekregen.

‘Maar jij bent niet met hem getrouwd. Weet je wat het is?’ Mevrouw van Vuurendam was een heel beschaafde vrouw die nooit onheuse taal in de mond nam. Nu zei ze: ‘Het is een zijkerd.’

En de groentevrouw kreeg een steeds roder hoofd. En weer had zij het gevoel nat te zijn. Ze was maar een simpele, goedhartige vrouw en de praatjes van mevrouw van Vuurendam brachten haar helemaal van haar stuk. Ze had zelfs tranen in haar ogen die zij met haar schort wegveegde.

‘Maar je meent het toch niet echt?’

Het gezicht van mevrouw van Vuurendam was nog nooit zo vol en gezond geweest. En de groentevrouw zag dat zij hel blond haar had. Dat was haar nooit eerder opgevallen.

Een wreed gezicht met een onderlip die dik naar voren stak van pure onverzettelijkheid. ‘Vergif,’ zei ze. ‘Heus waar. Vergif. Als je het goed doet kan het geen kwaad. Jan en ik hebben alles besproken. Het is zo met hem gebeurd. Het is echt het beste.’

De winkeldeur ging open en er kwam een klein meisje binnen. Ze had een rood vlechtje in het haar. En van die sproeten die zo'n meisje zo ontroerend maken. Ze wachtte even beleefd haar beurt af, maar toen de twee vrouwen, die verlegen waren met haar komst, bleven zwijgen, begreep ze dat mevrouw van Vuurendam in de winkel was om te praten en dat ze anders nooit aan de beurt zou komen. Dus zei ze met een lief stemmetje: ‘Een klein blik

[p. 54]

sperziebonen.’

Zulke meisjes weten wanneer de gesprekken van grote mensen niet voor kleine potjes bestemd zijn. Ze was vlug met haar blikje de deur uit.

‘En wat wil je dan met de kinderen,’ vroeg de groentevrouw.

‘Die gaan naar het gesticht.’

Er was iets teders gekomen in de ogen van mevrouw van Vuurendam.

‘Jan en ik hebben het er lang en breed over gehad. Wij vinden dat het zo voor iedereen het beste is. En wat krijg je als je scheiden gaat. Stel dat het lukt? Dat wordt immers niks. Ik houd niet van mensen over de vloer. Ik krijg de kinderen toegewezen en dan heb je om de haverklap de voogdijraad over de vloer. Jan zegt, “dat is geen leven.” Tenslotte zijn het zijn kinderen niet. Hij houdt wel van kinderen, maar hij wil liever opnieuw beginnen. En in het gesticht hebben ze het goed. Zo modern. Beter kunnen ze het nergens hebben. Ze worden helemaal wetenschappelijk opgevoed.’

Ze keek nu weer heel vastbesloten.

‘En je weet hoe Theo is. Die kan zich nooit bij het onvermijdelijke neerleggen. En als we gaan scheiden dan heeft hij er recht op de kinderen te bezoeken. Dan heb ik hem nog in huis. Dan ben ik nog niet echt met Jan getrouwd. Dat is voor Jan ook geen leven. Het moet helemaal afgelopen zijn.’

De groentevrouw zuchtte: ‘Maar hoe wil je aan vergif komen. Dat kan je niet zomaar krijgen. En je moet zorgen dat je niet in opspraak komt.’

Nu was mevrouw van Vuurendam een beetje van haar stuk gebracht. Het vergif was een groot probleem.

‘Jan en ik hebben alles besproken. Maar hij heeft een veel te goed hart. Hij zegt dat hij een ander niet kan laten lijden. Daarom kan hij niet voor het vergif zorgen. Maar het is tenslotte overal te koop. Dus!’

‘Dat wel,’ zei de groentevrouw.

Ze was zich nu werkelijk in het probleem gaan verdiepen. Ze leefde echt mee. En ze

[p. 55]

voelde zich ook niet meer zo onbehaaglijk. Nog maar een beetje.

‘Het is toch wat als je van je man af wilt. Maar je moet erg oppassen. Het komt haast altijd uit.’

Je kon merken aan mevrouw van Vuurendam dat het huwelijk zeer nabij was. Ze was zo geschakeerd als een jong meisje dat steeds van stemming verandert en daar genadeloos het juiste uiterlijk bij weet te scheppen. Fataal en onweerstaanbaar. Nu was ze een zorgeloze die gemakkelijk over alle bezwaren heenstapt. ‘Er kraait geen haan naar. Met twee weken is het gebeurd. Vanavond eten we toch soep. En dan begin ik maar. Hij gaat toch altijd eerst zijn handen wassen als zijn bord al volstaat. Die zijkerd!’

Nu met grote haatogen. De groentevrouw voelde zich opnieuw nat.

‘Maar hoe kom je aan vergif?’

‘Luister,’ zei mevrouw van Vuurendam. ‘Ik doe het goed. Ik loop heus niet alle winkels af. Dan komen er praatjes. Daar hoef ik met jou niet bang voor te zijn.’

De groentevrouw werd opnieuw rood. Nee. Zij praatte nooit over de klanten. En zeker niet over zulke dingen. De gedachte alleen. ‘Het hoeft helemaal niks bijzonders te zijn,’ zei mevrouw van Vuurendam. ‘Misschien zit het wel in zo'n busje. Als je er veel van in zijn bord doet.’

Ze wees naar een rekje waarop busjes met kruiden stonden. Heel appetijtelijk verpakt. ‘Ik weet het niet,’ zei de groentevrouw. ‘Wij eten zelf nooit scherp. Ik weet niet of er vergif bij is.’

Maar mevrouw van Vuurendam had haar besluit genomen.

‘Geef al die busjes maar. Daar is best wat bij. Als ik maar genoeg geef.’

En de groentevrouw nam al de busjes van het rekje. Ze was erg blij met die bestelling. Want die busjes baarden haar zorgen. Ze had nooit van die uitheemse dingen in haar zaak. Die had ze zich door een reiziger laten aanpraten. Ze bekeek de busjes goed voor de prijzen, want die kende ze nog niet van buiten. Naarmate het meer aantelde, kreeg ze meer vertrouwen in de onderneming van mevrouw van Vuurendam.

‘Het is 38,90,’ zei ze, toen ze alle busjes op de kassa had aangeslagen.

Mevrouw van Vuurendam legde het geld op de toonbank en de groentevrouw maakte een groot pak van al die busjes.

Maar of Theo doodgegaan is kan pas later blijken.

3

De man had een sigaret tussen zijn lippen gestoken maar hij had geen lucifers. Hij zocht al zijn zakken er nog op na maar hij wist bij voorbaat dat dat overbodig was. De man werd zenuwachtig. Dat hij nu niet kon roken maakte hem van streek. Want daarom was hij het café binnen gegaan. Om rustig en ontspannen een sigaret te kunnen roken. Hij was van plan koffie te bestellen zodra de kelner kwam vragen wat hij wilde. Maar die koffie was bijzaak. De hoofdzaak was dat hij zich een ogenblik helemaal ontspannen kon en daar hoorde een sigaret bij. Verder was alles goed in dat café. Alles was precies zo goed als nodig was om dat zeldzame gevoel van welbehagen, dat hij nodig had, te krijgen.

Er viel een vriendelijk morgenzonnetje naar binnen. Uit de jukebox kwam zachte muziek en het vele chroom in de zaak glom dat het een lieve lust was. Ook het stoeltje waarop hij zat was helemaal in orde. Een ontspannen zit. Dat moest door een beste vakman ontworpen zijn. Ja alle omstandigheden waren er naar de man op zijn gemak te brengen. Verdomme, dacht hij, waarom heb ik nou geen lucifers bij me.

Wat een stommiteit om mijn lucifers te vergeten. Er was geen kelner in de zaak. Die stond natuurlijk weer ergens te kletsen met de een of andere meid. Kelners zijn klootzakken. Als je ze nodig hebt zijn ze er niet. En hij moest nu roken. nu. Het zweet brak hem uit. Aan de

[p. 56]

bar zaten een man en een vrouw. Zelfs aan hun ruggen kon je zien dat ze verliefd waren. De man praatte met zachte stem en de vrouw giechelde bijna onafgebroken. De man dacht, zal ik naar de bar lopen en daar een vuurtje vragen? Van nature was hij verlegen. Toch stond hij op en liep naar de bar. Maar het paar op de krukken merkte hem helemaal niet op. Ze waren te verdiept in hun conversatie.

‘Jarretels,’ giechelde de vrouw, ‘die draag je tegenwoordig helemaal niet meer. Die zijn uit de tijd van mijn opoe.’

De man kuchte zachtjes om de aandacht op zich te vestigen. Maar dat hielp niets. Ze schonken geen enkele aandacht aan hem. Nu had de man wel terug willen gaan naar zijn stoeltje bij het raam, maar hij was zo verlegen dat hij niet wist hoe hij dat aan moest leggen. Hij stond daar bij de bar of hij ter plaatse in een klomp steen veranderd was. En toen opeens merkte hij dat zijn sigaret brandde. Die moest trouwens al langer branden. Want zonder er zich rekenschap van te geven had hij al een paar trekjes gedaan. Er zat trouwens ook as aan het puntje. Nog een bewijs dus dat zijn sigaret op onverklaarbare wijze was gaan branden.

‘Gek,’ dacht de man. ‘Mijn sigaret brandt. Die is zomaar gaan branden. Dat kan toch helemaal niet.’

Tot overmaat van ramp had de man op de kruk hem nu eindelijk opgemerkt. Een man met een paardegebit en een stuurs, onvriendelijk gezicht. Je begreep gewoon niet hoe zo'n lelijke man een vrouw aan het lachen kon maken.

Maar ja. Ze keken elkaar een ogenblik zwijgend aan. Toen zei de man op de kruk, kwaad omdat er iets tussen hem en het plezier dat hij had gekomen was: ‘Wat mot je.’

De man met de sigaret stond nu helemaal voor Jan Lul. Hij was helemaal gevangen in zijn eigen verlegenheid. Het zweet brak hem uit. Zijn voorhoofd was kletsnat. Hij begreep wel dat hij een bespottelijke indruk maakte zoals hij daar stond vlak bij dat paartje. Vooral omdat de vrouw hem nu ook in de gaten had gekregen. Tegen vrouwen voelde de man zich helemaal niet opgewassen. Hij had nooit relaties met een vrouw gehad.

De vrouw keek naar hem met een zekere tegenzin. Zoals ze ook naar een onzindelijk insekt gekeken zou hebben. Alsof hij een ziekte brengend beestje was, zo keek zij.

‘Wat mot je?’ zei de man op de kruk voor de tweede keer.

De man had de sigaret uit zijn mond genomen. Hij stond erbij als een kleine jongen die ze op snoepen betrapt hebben. Hij zei stamelend: ‘Ik wilde... Ik wou...’ En toen zei hij eindelijk: ‘Ik wil niets.’

De man op de kruk keek nu zeer onwelwillend. ‘Waarom sodemieter je dan niet op. Klootzak. Gluurder.’

Het was duidelijk dat de man op de kruk niets van de situatie begreep. En het was een zwaargebouwde kerel. Het kwam er nu op aan geen klappen te krijgen.

Opnieuw zei de man op de kruk: ‘Als je dan niets moet waarom sodemieter je dan niet op. Klootzak. Zeikerd.’

En dat deed de man. Eindelijk was hij zijn verwarring voldoende meester om weg te lopen.

Hij ging ook niet meer terug naar zijn stoeltje. Hij liep de straat op. Hij was op van de zenuwen en wilde een trekje aan zijn sigaret doen. Maar die was uitgegaan. En de man leed. Want er was geen ander café in de buurt en hij moest nu roken. Nu, nu. nu.

‘Drie verhalen’ zijn afkomstig uit de postume verhalenbundel van Jan Arends: Ik had een strohoed en een wandelstok, die in het najaar bij De Bezige Bij verschijnt.