Maatstaf. Jaargang 22

[p. 48]

Eddy Evenhuis Gedichten

Laat voorjaar

Het is genoeg. De eerste vlagen
verrafelen een laatste roos.
De mensen dragen zomerkleren,
maar huiveren. Het licht verschraalt,
wordt grijzer dan het weken was.
De zon scheen en de zomer duurde
tot in de herfst, haast eindeloos.
Het licht was goud. Een warme gloed
kon in de middag zich verbreiden
over mensen, grachten, huizen, bomen.
Het wordt een barre winter, zei men
behaaglijk: de lijsterbes zit vol.

Het is genoeg. Sinds enkele dagen
voel ik het sterven. Een begin
hechtte zich pijnloos vast en zal
doorzieken als de herfst allengs
verruwt tot schurend winterweer.
Ik schop wat in de dorre bladen,
goedmoedig stuurt de wind ze door.
De mensen gaan voorbij en kijken
noch op noch om, geen ziet mij meer.
Een laatste roos verlept diep in
mijn borst, een klonter grauwe cellen.
Van veel gaat nu de zin teloor.

Het is genoeg. Mijn schaarse klagen
vermagert tot een meeuwenkreet.
Sneeuw daalt bezwerend op de daken.
De dokters doen wat dokters kunnen,
maar ieder weet: dit brengt geen baat.
Het is niet erg. Een laatste roos
bloeit op het kastje naast de boeken.

[p. 49]

 

Ik denk aan vroeger. Het was goed

 

en zeer afwisselend. God, wat een leven.

 

De pijn verspreidt een warme gloed,

 

die afstraalt op wie afscheid nemen.

 

Het voorjaar komt dit keer te laat.

Hymne aan nacht

Dit zijn de uren van de zuster nacht.
Het is al donker en de stilte hangt
als zwaar velours. Nacht is verlangzaming
en onvermogen zich nog te verzetten.
Nacht is wegglijden. Nacht komt na het drinken
van wijn en whisky, eerst daarna komt nacht.
Houd nacht in ere, broeder dag is kwader.
Denken is doen en de gemiste kansen,
vermeend of niet, haalt niemand ooit weer in.
Nacht druppelt dood in onze aarden vaten.

Even aanmeren, naar de stilte horen,
ervaren hoe de vuren zijn gedoofd.
Terugzeilen in een overzeese droom,
niet te herinneren bij het wakker worden.
Een vaag vermoeden waaiert weg als rook.
Nacht is geborgenheid voor zich en anderen.
Gevoel van onrust reduceert tot rust.
Langzaam ontheft de geest zich aan het lichaam.
Men ziet zichzelf, al zijn de ogen dicht,
en heeft er vrede mee zolang het duurt.

Vrachtauto's trekken op. Nu zou een haan
staccato moeten kraaien naar het licht.
Hanen zijn heengegaan, maar het verraad
loert elke morgen door de smalle kieren.
De dag breekt aan. Alweer een dag met zon
en vaart en vrolijkheid en veinzerij.
Hoe lang het duurt, de zon gaat eenmaal onder
en straks stapt nacht weer van haar Drostebus.
Moe en verzadigd zijn passen bij donker.
Nacht brengt na nacht het einde naderbij.