Maatstaf. Jaargang 22

[p. 42]

Anton Hermus Gedichten

Het sterfhuis

Roestbruin [...] deze herfst.
Gerrit Achterberg.

Eenvoudige landarbeider.
Zie emmes gaan: langs bergen
en langs dalen; bezij muziek

en ijscoboeren - zijn knapzak
zuiverzwaar van romantiek.
Zeg eens beste man, waarheen

voert de onophoud'lijke reis
zonder weerga? Een zucht, hij laat
iets vallen. Iets zwaarmoedigs.

Landlust

Zoo angstig rustig [...], zoo blinkend en helder en gezond en mooi.
E. du Perron.

Velerlei veldvogels te veld
vandaag. Ach, het veld. Wat weid
gans mijn borst op van bonte pracht;
een maarschalk van hondse kracht.

Voel! Wat ruiken niet de kruiden
om het hardst. Pothuiden en
molshopen, draakspot en vuurblad
zijn er te kust en te klad.

[p. 43]

 

Nog slaan de hazen zich dapper

 

door sla- en krootgelag. Doch

 

daar juicht reeds de daverklapper

 

 

 

der jagerman dwars door d'och-

 

tendse Octoberdamp. Hier breekt

 

des dichters hart. Doods. Het smeekt.

 

 

 

(Uit: ‘Zestien sobere sonnetten’).

Salon majella

Wat nu? Ja, wat nu!
G. Tolen.

Men zit hier gans' middag
op broze stoeltjes. G'lach
kaatst g'lijk een holle bal

op goudbrokaat. - Hoe smal
is toch het aanbod: ‘Sterkt
u door soes of suik'rwerk’.

Hoe je het wendt en keert,
of het baat dan wel deert;
gebak bij de kof-fie
streelt tors' tongen voor drie.

Doch hoe je 't ook bekijkt
ov'ral is narigheid;
maar een reep bij de thee
schept blijdenis voor twee.

(Uit: ‘Zestien sobere sonnetten).