Maatstaf. Jaargang 22

[p. 44]

Eddy Evenhuis Ondergang

Een huis van zo'n vijftig jaar,
hecht als een huis moet zijn,
goed doortimmerd en breed.
De gevel doet deugdelijk aan.
De stenen zijn vers gebakken,
de kozijnen gaaf. De stoep
is hard blauw, niet uitgesleten.
Maar de hoge klimop is dood.
De ogen zijn dichtgetimmerd.
Pannen liggen scheef op het dak.

De kamers zijn muf en bloot.
Het kraakt in de schemerleegte.
De schoorstenen ademen zwaar.
Verlatenheid balt voelbaar
tot wanhoop samen. Geroep
galmt uit niet naar niets.
Er wordt lang door niemand gebeld.
Licht flikkert, dooft, flikkert
in voorspel tot een verterend
einde in brand en geweld.