Maatstaf. Jaargang 21

[p. 18]

Victor E. van Vriesland Uchtendgloren

Schemerig strekt het landschap
Zich uit
Zover het oog reikt, het oog reikt.
Ik vind het verwant
Met een geest die bezwijkt
Aan wat een eeuwigheid lijkt,
- Een notie die men soms krijgt -
Waar zijn de lotgenoten?
Waar blijven de gewone
Lieden die anders zo dringen,
Opdringen, zich opdringen?
Waar?
Weg! en ik ben er niet rouwig om.
Het wordt alles eenvoudiger,
Weer als vroeger toen gemis
Het bestaan doordrenkte als een mist,
Onzichtbaar bijna, zonder dat men het wist.
Dat gemis leek verdriet - maar dat was het niet,
Het was aandacht voor nuances van mezelf
Onder een oneindig gewelf
Zover het oog reikt, het oog reikt.
Maar dat verdwijnt:
Die aandacht is er
Gelukkig niet meer;
Het deed teveel zeer.
Nog wel breng ik keer op keer
(Om de zoveel jaar)
In herinnering Toesje thuis
Door de Boschjes.
Ik tilde loodzwaar eraan;
Er kwam weinig weerwerk.
Mijn woordenrijke lyriek
Werd cynische
Ochtengymnastiek.
In de Promenade al mastiek

[p. 19]

 

Bij de eerste ochtendverlichting.

 

Achteraf bekeken

 

Toch nog een hele verrichting,

 

Gezien onze leeftijd en alles

 

(De klerenmode van toen werkte ook niet mee,

 

Ik spreek nu van negentienzeven.)

 

Het begon een beetje te motregenen.

 

We zwegen

 

Toen het erop aankwam, en dat

 

Is nooit meer goed te maken.

 

Trouwens niets.