Maatstaf. Jaargang 21

[p. 38]

Hans Warren Gedichten

De zondvloed

Ik sprak met jou over je oom,
een wielrenner met kersenrode lippen
in een bruin geolied gezicht.
Hij trapte achter de bus aan, een adonis,
jij was toen nog een kind, en die Leo
iets jonger dan ik. Hij is nu, zeg je,
hereboer op een kasteel in Frankrijk,
half de veertig, en nog steeds erg knap.
Ik heb nooit meer aan hem gedacht,
hij is die wielrenner gebleven, op een meiavond
voorbijzoevend met een zachte geur van olie,
zijn onmogelijk rode mond open in een lach.
Nee, het is erger, ik vond hem terug
op ‘De Zondvloed’ van Adam Elsheimer:
de naakte jongen die met gespannen rug
in de boom klimt: zijn griekse tenen
gespierd tegen de schors; dit is zijn profiel,
uit het schilderij slaat zijn geur:
zweet en iets zoetigs, en het is
dus al eeuwen geleden gebeurd.

Palimpsest

Tot het nulpunt genaderd:
een schilder met een afgekrabd
oud linnen dat nog vibreert
van uitgewiste kleuren, een monnik
met een nog bruikbaar perkament
waarop ieder een oude tekst vermoedt.
Ik teken ogen over ogen, steeds dieper
lippen over een mond die weet:
ik schrijf van de koningskinderen,

[p. 39]

 

het water, de begonnen vogelnesten.

 

Dus zal ik je terugvinden,

 

een dag, alleen: jij bent het dan niet,

 

ik ben het telkens met mijn spiegel.

 

Maar jouw beeld was zo dierbaar,

 

zo dicht bij het volmaakte.

 

Het tekenen van ogen over ogen,

 

het schrijven van tekst over tekst

 

wordt steeds moeilijker.

De bakker van Zelzate

We waren op de kermis zo gelukkig
als vissen in het klatergoud van onze liefde
wetend dat rose rose is en zoet bedrog
boven het schelle licht het oorverdovende
bloeiende linden in eeuwenoud duister.
Hoe mooi waren we, betoverd door het schijnsel
uit kramen, bruin de huid, de ogen
blij glanzend, en ook de geur beneden
was eeuwenoud, kaneelstokken, jong zweet,
gerookte aal en kruit. Er was geen tent
waar we niet in gingen: de boksers, de
getatoeëerde Venus, de man zonder armen
die een klavier bespeelde met zijn tenen
en ook de tent met monsters, in bokalen
de halfvergane rottenis op sterk water
en afgedankte curiosa van een medische
faculteit uit achttienhonderdtachtig,
waaronder, in was, griezelig natuurgetrouw
het abdomen van de bakker van Zelzate
die twee penissen had, in erectie weergegeven,
de ene iets forser dan de ander, het schaamhaar
zorgvuldig ingeplant. Wat hebben we
gefantaseerd over de mogelijkheden
van die man.