Maatstaf. Jaargang 21

[p. 1]

[Nummer 2/3]

Louis Paul Boon Het proces

...En een grote hagel, elk als een talentpond zwaar, viel neer uit de hemel op de mensen, en de mensen lasterden God vanwege de plaag des hagels, want deszelfs plaag was zeer groot.

En een uit de zeven Engelen die de zeven fiolen hadden, sprak met mij en zeide: Kom herwaarts, ik zal u tonen het oordeel der grote hoer, die daar zit op de vele wateren, met welke de koningen der aarde gehoereerd hebben, en die de aarde bewonen zijn dronken geworden van de wijn harer hoererij. En hij

Op de rechtbank lagen naast elkaar uitgestald de bebloede kleren, de lange messen en de kapotte revolver, die men dan toch nog in een ravijn teruggevonden had. Maar volgens de wetten van Babylon waren lijken niet voldoende, men had ook nog iemand nodig die het allemaal zélf had meegemaakt en onder eed kon bevestigen dat alles zo en niet anders was gebeurd. En die dan, omwille van deze eed en de verleende hulp bij de rechtspraak, bij voorbaat van alle schuld vrijgesproken werd. Sandie Betkins had reeds doorgeslagen, had alles bekend en voortdurend herhaald dat ze alles had meegemaakt, maar nimmer werktuigelijk deel eraan genomen. Behalve dan met bloed het woord Varkens op de deuren geschreven. Zij kon dus best deze rol van kroongetuige spelen. Maar zij had reeds miljoenen verdiend aan haar memoires, die in alle sensatiebladen ter wereld waren verschenen, en was eigenlijk er van verzekerd dat ze na het zeggen ‘ik ben onschuldig’ zou vrijgelaten worden. Kauwgommend kwam ze terug op de bekentenissen, die ze aan haar medegevangene had gedaan, en zei ze ‘dat alles verzonnen te hebben, om het in haar cel gestopte meisje eens lekker kippevel te bezorgen’.

Ook Linda Kersten was van haast elke moord getuige geweest, en had eveneens voortdurend herhaald nooit echt deel eraan genomen te hebben. Ze had de wacht gehouden, of ze had gewoon in de auto zitten dommelen en verder had ze zich alleen maar laten zwanger maken door haar Jesses. De baby was een paar dagen geleden ter wereld gekomen, maar de mensen die voor de organisatie verantwoordelijk waren, hadden vergeten haar nu meer passende kleren te bezorgen. Ze verscheen voor de rechters in dat te lange en veel te wijde zwangerschapskleed, en zag er echt belachelijk uit, terwijl ze zei: ‘de rol van kroongetuige op zich te willen nemen.’

Met stekende ogen zat Jesses dit alles aan te kijken, echt haast als een gevangen rat. Hij wou niet, dat iemand hem verdedigde. ‘Ik ben onschuldig,’ zei hij, ‘niemand onder u kan mij begrijpen, geen enkele rechter, geen enkele advokaat. En als die me niet begrijpen kunnen, kunnen ze me ook niet verdedigen of veroordelen.’ Hij zou dan zichzelf verdedigen. Maar ook dit laatste waren rattenstreken: het zich verdedigen kwam in hoofdzaak erop neer, allerlei foefjes te bedenken waardoor het proces kon gerekt en gerekt worden, en hij weken-

[p. 2]

bracht me weg in een woestijn, in de geest, en ik zag een vrouw zitten op een scharlaken rood beest, dat vol was van namen der godlastering en zeven hoofden had en tien hoornen.

En de vrouw was bekleed met purper en scharlaken, en versierd met goud en kostelijke gesteenten en paarlen, en had in haar hand een gouden drinkbeker, vol van gruwelen en van onreinheid harer hoererij. En op haar voorhoofd was een naam geschreven. Verborgenheid, het grote Babylon, moeder der

lang de grote koppen in de bladen haalde. Gans Babylon hield de adem in, als men dit wezen avond aan avond langs tv.-scherm de woonkamer zag inkijken. Ze zagen de ogen van Satan-Jezus op zich gericht en waren bang. Niet omdat hij ook nog bij hen kon komen, om hen met lange messen te laten vermoorden - want tot zoiets was hij nu niet meer bij machte - maar om wat hij aan haat en afgunst hun woonkamers inslingerde. De moorden waren gruwelijk geweest, doch niet het ‘hoe’, maar veel meer het ‘waarom’, jaagde hen de stuipen op het lijf.

Hij had alles genoteerd, alles opgeschreven, alles uitgestippeld. En toen de rechter dit dossier inkeek, riep hij uit: ‘Dit is het werk van een buitengewoon man, en met wat hij te zeggen heeft zal rekening moeten worden gehouden.’ Jesses hoorde dit, schoot in een satanische lach en riep snijdend uit: ‘Dit is nog maar het begin!’ Het was inderdaad slechts een begin. Het ongewone feit dat hij geen advokaat wou, maar als zijn eigen advokaat zou optreden, schonk hem reeds ongewone voordelen. Bijvoorbeeld, dat hij zijn medeplichtigen mocht opzoeken en met hen bepraten wat ze te antwoorden hadden op mogelijks gestelde vragen. Bijvoorbeeld ook nog, dat hij in zijn cel iedereen mocht uitnodigen en ontvangen, die hij voor zijn pleidooi kon nodig hebben. En verder dat hij telefoon moest hebben, zodat hij elke minuut van de dag of de nacht kon opbellen naar de vier windstreken.

Hij stond ook persgesprekken toe, en hield tenslotte ook nog een perskonferentie die meer dan anderhalf uur duurde. Hij sprak in de radio, en daar eiste hij dat het ondervragen en blijven ondervragen van de meisjes eindelijk eens zou ophouden. Al met al ontving hij in die dagen 237 keer bezoek en 48 vrienden of medeplichtigen werden in zijn cel toegelaten. En als eindelijk het proces moest beginnen, eiste hij dan tóch een advokaat. Het duurde weer dagen en dagen eer men iemand vond, en het duurde weken eer die zich van alle dossiers op de hoogte had gesteld. En toen zei Jesses dat die man niet geschikt was en hij een andere advokaat wou. Hij kréég een andere advokaat, en toen die zich op zijn beurt van alle dossiers op de hoogte gesteld had, zei Jesses hem: ‘Ik wil u alleen maar als advokaat, als u haren en baard hebt laten groeien zoals een hippie. Pas dan gaat u een beetje op ons lijken en ons een beetje begrijpen.’ Dat wou die advokaat dan doen - en het duurde nogmaals weken eer die baard en haren lang genoeg waren gegroeid - maar aangetooid als een hippie, wérd hij ook een hippie. Hij verdween, en niemand wist waarheen. Men toog overal op zoek naar hem, maar Jesses zei: ‘Ik wil hem niet meer, want hij is zinnens dit alles uit te buiten om publiciteit voor zichzelf te maken.’ Hij stelde echt de onmogelijkste eisen, Jesses, en als die niet ingewilligd werden ging hij in beroep. Zo sleepte het geen weken, maar maanden en maanden aan. Ach, misschien dacht hij wel dat het mogelijk was, het tot het eind zijner dagen te laten aanslepen.

In zijn cel zittend en mensen van pers, radio en tv. ontvangend, verkreeg hij datgene waarnaar hij zijn levenlang tevergeefs had gesnakt: men zou een fonoplaat van zijn liedjes uitgeven. Het waren er een tiental, en terwijl die in zijn cel werden opgenomen, met de meisjes

[p. 3]

hoererij en der gruwelen der aarde.

En de tien hoornen die gij gezien hebt op het beest, die zullen de hoer haten, en zullen ze woest maken en naakt, en zullen haar vlees eten en zullen ze met vuur verbranden.

Want God heeft hen in hun harten gegeven dat zij Zijn mening doen, en dat zij enerlei mening hebben, en dat zij hun koninkrijk aan het beest geven, tot de woorden Gods zullen voleindigd zijn.

En na dezen zag ik een andere Engel, hebbende grote macht, en de aarde is verlicht gewor-

erbij, koos hij een manager en een zaakwaarnemer, en stichtte hij zijn eigen fonoplatenmaatschappij ‘De Jesses Familie’. Revolutie, moord en doodslag, het was vergeten: hij had zijn eigen kleine belachelijke doel bereikt. Hij kwam dan eindelijk in de bank der beschuldigden, maar het leek erop of daar een wereldberoemde star of een internationale politieke figuur zat, met vier vijf mikrofoons bij zich. Zijn haren waren nog steeds even lang, maar de baard had hij laten wegscheren.

Hij leek hierdoor een heel andere te zijn, een Jesses die men niet kende, jeugdiger, maar ook duivelser. Men zag hem hierdoor wat meer in het ware gelaat, dat van een sluwe maar ziekelijke rat.

In de mikrofoons zei hij, onschuldig te zijn. ‘Ik heb niemand gedood, ik heb ook niemand opdracht gegeven te doden. De mensen die u “de familie” noemt, zijn mensen die u niet wilt. Hun ouders hebben hen verstoten en ik heb het beste gedaan wat ik kon doen: ik heb hen opgenomen op mijn vuilnisbelt.’ ‘Mooi gezegd,’ zei de rechter, ‘maar u praat er omheen, u hebt ze op die vuilnisbelt niet opgenomen maar gelokt.’ Hij zweeg en liet even zijn blik over de meisjes gaan, die ginder eveneens naast elkaar op de bank der beschuldigden zaten. Dan ging hij verder met er omheen praten, en met het vooral over zichzelf hebben: ‘Twee derden van mijn leven heb ik in gevangenissen doorgebracht en ik wens niets beters dan voorgoed in de gevangenis te blijven, dat betekent niks voor mij. U hebt mij uit mijn voorgaande gevangenis weggetrapt, terwijl ik er niet om gevraagd had vrijgelaten te worden, want ik hield ervan met mezelf alleen te zijn. Ik kan dit alles moeilijk uitleggen aan mensen die met uw soort hersenen denken, en die niet de gedachtenwereld begrijpen van iemand die nooit mocht denken.’ Hij keek naar de vier vijf mikro's voor zijn neus, en zei: ‘Ik heb mijn leven in de gevangenis doorgebracht, en zonder ouders... Ik heb altijd opgekeken naar de sterkste, als naar een mij onbekende vaderfiguur.’

Zijn zelfbeklag stoppend keek hij nogmaals zijn meisjes aan. En over hen zei hij: ‘Deze kinderen, die met messen op jullie afkomen, zijn jullie eigen kinderen. Ik heb het hun niet geleerd, jullie hebben gezegd hoe slecht jullie kinderen zijn. Jullie maken jullie kinderen tot wat ze zijn.’ En de mikro grijpend die voor de publieke tribune bestemd was, riep hij naar de opeengepakte menigte: ‘Het duurt niet lang meer voordat jullie jezelf doden, omdat jullie allemaal gek zijn.’ Hiermede had hij nu iedereen eens zijn waarheid gezegd, en keerde hij zich tot de rechters. Tot hen zei hij: ‘Voor wat deze meisjes deden zijn jullie verantwoordelijk. Ik geloof dat het hoog tijd is, dat jullie eens over jezelf gaan oordelen.’ Ook al had hij gelijk, het was nogmaals iets typisch voor deze totaal losgeslagen en krankzinnige wereld van Babylon. De moordenaar zat er alsof hij de rechter was, en de rechters hoorden zich beschuldigen alsof zij de moordenaars waren.

Hij had ook met de meisjes in hun cel mogen praten. Ze hadden de rechters te verklaren, dat zij alleen schuldig waren aan de moorden, en dat hij er niets mee te maken had. Dat was een streek, helemaal in zijn karakter van rat, en toch waren de meisjes bereid op zijn verzoek in te gaan. Het betekent, dat zij de doodstraf konden krijgen, en hij vrijuit zou

[p. 4]

den van zijn heerlijkheid. En hij riep krachtiglijk met een grote stem, zeggend: Zij is gevallen, zij is gevallen, de grote stad Babylon, en is geworden een woonstede van duivelen en een bewaarplaats van alle onreine geesten en een bewaarplaats van alle onrein en hatelijk gevogelte...

gaan, maar dat vonden ze best. Hij was voor hen nog steeds Satan-Jezus, en de rat in hem bleef voor hen verborgen. In een der vele tuchthuizen zijner jeugd was hij eens aangevallen door de zwakste jongen onder allen, en had hij zich niet eens durven verdedigen. Hij had de meisjes instrukties gegeven bij de moorden meedogenloos te zijn, maar hijzelf durfde zich niet te laten zien. Toen de politie de Dodenvallei binnenviel liet hij de meisjes zich verdedigen met lange messen, maar was hijzelf in een kast wegggekropen. En nu tijdens het proces, liet hij hen alle schuld op zich nemen, om zélf nog te kunnen ontsnappen. Toen Linda Kersten dan verscheen als kroongetuige, beproefden de advokaten der andere meisjes het te doen doorgaan of háár getuigenis van generlei waarde kon genoemd: ze was een verslaafde aan verdovende middelen en had geen juist begrip of oordeel meer.

‘Zij is niet geloofwaardig,’ zei de advokaat van Sandie, Katy en Lis. En ondertussen zaten Sandie, Katy en Lis bij elkaar op de bank der beschuldigden, lachten en babbelden onder elkaar en vervaardigden psychedelische tekeningen. Ze luisterden gewoon niet naar Linda, schudden de lange haren, en Sandie stak een der tekeningen op om ze Jesses te tonen. Hij glimlachte toegeeflijk. Wat het betekende wist niemand.

Ondertussen kreeg Linda geen kans, ook maar iets te onthullen. Ze had zich integendeel te verdedigen tegenover de advokaten van Jesses en de meisjes. Ze gaf toe, dat ze nooit meer in vaste betrekking was geweest, sinds ze verdovende middelen had genomen. En haar steeds verder van het belangrijkste weglokkend, had ze de indrukken weer te geven, die ze na een inspuiting met lsd had gekregen. ‘Ik herinner me, dat ik uitgestrekt lag in een veld en naar de wolken keek. Ik voelde me buiten mezelf, ik kan het niet verklaren.’

‘Wilt u zeggen, dat u zich van uw lichaam bevrijd voelt?’ ‘Mijn lichaam was intakt. Ik weet geen woord om het te beschrijven. Iemand zei me, dat mijn ik dood was.’ ‘Wat betekende dat?’ ‘Het ik is een deel van de persoonlijkheid, naar ik veronderstel het deel dat onder invloed van het verdovende middel sterft.’ ‘Had u dat graag?’ ‘Ja.’ Maar sinds maanden geen verdovende middelen meer nemend, zei ze niet zo vaak de proef met lsd te hebben ondergaan, omdat zoiets lichamelijk uitputte. ‘lsd nemen, dat betekent zo ongeveer iets als met vakantie gaan,’ besloot ze.

Uit: De meisjes van Jesses. Boons nieuwste roman die dit najaar bij De Arbeiderspers verschijnen zal.