Maatstaf. Jaargang 16

[p. 669]

a. roland holst
drie zonsondergangen

[p. 670]

I
verheerlijkt

Laat zonk zijn zon onder. Wij die zo veel
verloren en vergaten, wij vergaten
nimmer dat wij dit zagen, bij de keel
gegrepen door dit laat feest; bovenmate
verheerlijkt vierde zijn eens somber zwerk
de roes des doods in wolken die als grote
beschenen bloemen nu een onbeperkt
bewind voerden: daar werd de poort ontsloten
naar het voormalige, het wingewest
der eens verzaligden, hoe zij weerkeerden
en neerstreken op hun vergeten nest,
die grote vogels, eeuwig ongedeerden
en eeuwig enkel van zichzelf bezeten -
wij zagen het, wij zijn het nooit vergeten.

[p. 671]

II
overlevenden

De zon zonk onder; aan een van de ramen
keken zij naast elkaar hun ogen uit,
de twee geliefden (eindelijk weer samen)
want alsof hun bestaan werd uitgeluid
kregen zij uitzicht op die andere wereld
waar eeuwen her wel over werd gerept
in zangen, helder maar allang verdwereld
naar eeuwig zwijgen.

Klip naast steile klip

beschermde 't achterland daar tegen vloeden
van een aloude wereldzee, maar die
zo windstil sliep dat niets er deed vermoeden
haar oergeweld.

Toen fluisterde hij: zie,

wij zijn beiden allang niet meer in leven,
wij zijn de dood voorbij, en nog tesaam.
Zij wist geen ander antwoord hem te geven
dan een glimlach.

Nog staan zij aan dat raam.

[p. 672]

III
de muze

Midden in het gedrang stond zij, afwezig
en helder met haar grijzende gezicht,
onopgemerkt en met zichzelve bezig
als bij klaarlichten dag een straal maanlicht
zou zijn.

Was zij van jaren her gekomen

om mij hier te herinneren aan wat
mij meer aanging dan al het voorbijstromend
rumoeren van der wereld dit en dat,
en met haar hoog beroep op een oude afspraak
die geldig bleef? zag zij in mij zo een
die zich maar al te licht en luchtig afmaakt
van wat zijn vlees, maar om den geest alleen,
aangaat? ik zag - en kon 't mij niet ontveinzen -
achter haar blik de verstoorde rijdans
der tijdelijke minnaressen deinzen:
zij kozen de vlucht, ijlings, waar zij thans
haar tovermacht beseften.

Zienderogen

kwam zij lagzaam naar voren.

Achteraf

wist ik dat zij mij waarnam uit den hoge,
en sprak: weet wel, ik ga den dood vooraf!