Maatstaf. Jaargang 16

[p. 419]

a. docters van leeuwen
iemand anders

‘De volgende dag kwamen wij aan de Wisselmeren. En wij hadden het geluk grote kuddes koedoes en waterherten aan te treffen. Trouwens, het was haast slecht met ons afgelopen toen onze kameraman plotseling oog in oog kwam te staan met een grote stier. Door zich plat in het moeras te laten vallen, zodat de grote oude man zoals de negers hem noemen, zijn geur niet kon bemerken, ontkwam hij aan een wisse dood’. Niet dat hij de tekst kon horen, overigens. Maar door telkens even in een huis te kijken, de menselijke inhoud van de kamer te verwaarlozen en een blik op de televisie te werpen, kon hij de tekst, vervaardigd door dat wereldberoemde dierenliefhebbende echtpaar, aardig rekonstrueren. Het is niettemin de vraag of ze elkaar liefhebben, dacht hij. Ik zie het al. Armand bij Michaela op schoot.

Hij had nu bijna het dorp, in betere kringen het dorp der gelukzaligen genaamd, verlaten. Het is inderdaad een feit dat er nergens ter wereld zoveel tuinierende miljonairs en rotarians bijeen gevonden kunnen worden als in dit pronkstuk van het kapitalisme, het dorp S.

Enige doffe klappen en een zwak geloei door een wilde noordenwind in zijn richting geblazen, toonden aan dat het vuurwerk ter gelegenheid van de verjaardag van een of andere vorstin begonnen was. Het was zaak zich snel in de juiste richting te begeven, daar ervaring uitwees, dat het dansen voor jongelui direkt na afloop zou beginnen. Om tijd te winnen bepaalde hij zijn weg over sloten en door weiden. Ervaring wees namelijk eveneens uit, dat hij na een half uur zijn verovering al of niet gemaakt moest hebben. Het eerste zou hem een pittig kwartiertje met een verzorgde jongedochter in de natte berm

[p. 420]

verzekeren, waarna het verwoede tasten onder een stijve montycoat hem welhaast zeker een langgewenst resultaat zou opleveren.

Het andere geval zou afdruipen naar verhitte café's het gevolg zijn of eenzame ordeverstoring. En hij wist feitelijk niet of hij in een van beide zin had.

Een onverwacht trillen onder zijn voeten waarschuwde hem voor een ophanden zijnde gebeurtenis. Als gebruikelijk, want zoals dat bij de mens gaat, had het ongewone duister zijn zintuigen als het ware doen opzwellen.

De trilling kwam nader. Gestamp en snuiven verwittigden hem ervan dat deze weide door dieren bewoond was. Hij voelde zich tot het uiterste onzeker. Toen bedroop het licht van de laaghangende maan de schaduwen van drie paarden in zwarte en okeren kleuren. Duidelijk bleek uit hun hoekig ronddraven, dat de dieren doodsbang waren geworden van de eksplosies. Misschien omdat hij het begreep drong een groot mededogen in hem binnen. De zachte lange woorden die hij riep, moeten hen gerust gesteld hebben, want toen hij de op een na laatste sloot die hem van het terrein scheidde, oversprong, probeerden zij hem te volgen. Een lange tijd liep hij met omgedraaid hoofd naar de drie andere wezens te kijken. Toen dronk er een wat water en ze verdwenen.

Laat men niet denken dat men na zo'n ervaring of na welke gebeurtenis dan ook gewoon door kan lopen. Hij kon het in ieder geval niet. Aangezet door een of ander onbegrijpelijk mechanisme begon hij te huppelen. Doch plotseling overviel hem een gevoel van schandelijkheid alsof hij kort geleden een ernstige fout begaan had die hij zich met geen mogelijkheid te binnen zou kunnen brengen. Zijn gehuppel hield abrupt op. Hij stond stil. Toen begon er weer iets in hem te werken, ditmaal bleek hij hard te gaan lopen. En het was ermee als in de droom van vele mensen, enerzijds is er een diepe noodzaak om te vluchten, maar aan de andere kant loop je steeds harder in de richting van een angstige leegheid.

Weer stond hij roerloos. De stilte overal in zijn nabijheid bracht hem ook al niet verder. Maar gelukkig zag hij een bruggetje dat

[p. 421]

hem dan eindelijk naar het feestterrein zou voeren. Hij liep er over heen en zag achteromkijkend dat er een mosgroene roeiboot tegenaan gemeerd was. Een uitgezocht plekje voor rustieke landschapsschilders.

Hij wandelde over het feestterrein, dat eigenlijk een lange smalle strook grond, ingeklemd tussen een sloot en een slotgracht, was; de kant van de muziektent op. Het verontrustte hem dat hij nog steeds niets zag of hoorde. Ditmaal was het een soort geritsel dat zijn aandacht trof.

Er was een veldslag bezig. Cirka 300 jongens en meisjes in keurige joppers, jekken en mantels met hun lange dassen los om de hals geslagen, sloegen zwijgend en verbeten met hun hockeysticks in op een menigte jongelui van goedkoper allooi. Iets dat men makkelijk op kon maken uit de glanzende kostuums, de strikjes en de wijde roze rokken. De tweede partij vocht met minder hoewel gevaarlijker wapens, messen, fietskettingen of bierflesjes. Van dansen was geen sprake.

Hij bewoog zich langs de achterkant van de groep met de hockeysticks, omdat hij nu eenmaal op weg was naar de muziektent. Maar men stond daar zo opeengepakt, dat hij overwoog om dan maar door het water te waden. Op dat moment trok er iemand aan zijn schouder, zodat hij werd omgedraaid en een blond meisje recht in het gelaat keek. Ze duwde hem een stick in de handen Iet de woorden ‘hier, doe ook eens wat, want straks kom ik bij je in de blauwe kapel’. Ze verdween. Hij drong zich naar voren en kwam geheel strijdbelust aan in de frontlinie. Wat een vrouw al niet kan doen! Helaas had hij zijn eerste klap al uitgedeeld toen hij pas zag hoe jammerlijk de gewone jongens op hun ziel kregen. Hij zag vele open wonden, gescheurde rokken en ook hoe er steeds meer neervielen en dan tussen de benen van de anderen door naar achteren kropen. Hem overviel een door betere gevoelens ingegeven aarzeling, wat hem bijna een messteek kostte. Hij liet zich vallen en kroop met andere gekwetsten naar de slotgracht. Hièr moest hij wel door het water waden.

Hij liep verder, onderwijl een oplossing voor dit treffen der standen zoekend. De politie was zeker ergens anders bezig.

[p. 422]

Misschien was het dansen niet doorgegaan. Wat hier gebeurde kan ook ergens anders gebeuren, wat weet je ervan, waar bemoei je je mee. Een oplossing vond hij niet zo een twee drie. Daar was dan eindelijk de muziektent. Al net zo donker als alle andere dingen tot op heden. Hij ging er met zijn rug tegenaan staan en stak een sigaret op.

En onvermijdelijk viel zijn oog op het witte bruggetje dat naar de blauwe kapel voerde, de bijnaam voor een oude teekoepel. Binnen vijf minuten kwam hij daar aan, forceerde het slot, brak in, viel over een oude matras en vond niemand. Aangezien dit de plaats was waar naar alle waarschijnlijkheid de ontmoeting zou plaats hebben, bleef hij waar hij was. Ten slotte moest hij er wel aan denken dat ze wel eens gezien kon hebben dat hij niet gevochten had en dus een ander uitverkoren. Maar ze kon komen of een ander kon komen. Daarom bleef hij liggen; het krassende geluid van de takken tegen de ramen en de hollende voetstappen van de vluchtende partij iedere maal verkeerd interpreterend als de komst van het blonde meisje. Er was geen enkele reden om te gaan kijken. Voor hij insliep kwam de juiste gedachte bij hem op, dat ze hem voor iemand anders had aangezien en waarschijnlijk niet in haar vergissing zou volharden, Maar hij sliep in en de kans op daden was reddeloos verloren.

Hij werd gewekt door het ijskoude licht van een nog niet opgekomen zon, en voelde zich verwonderlijk fit en opgeknapt. Het was 5 uur.

Maar toen hij naar buiten liep, zag hij in het zachte gras aan de overzijde van het voetpad aan bepaalde kleine dingen dat iemand met iemand anders gemeenschap had gehad. Toen pas voelde hij zich zo moe, geradbraakt en stijf als een jong persoon, fris van geest en jong van leden, zich na koninginnedag behoort te gevoelen.