Maatstaf. Jaargang 11

[p. 737]

J.B. Charles
Het voeteneind

‘Maar leg als laatste wat gij doet
al mijn gedichten aan mijn voet,
krachten, waarmee ik opstaan moet’ -
hoe vaak heb jij mij deze regels
in het gezicht geslingerd, Bertus Jozef,
als jij weer wou bewijzen - hoe onnodig -
dat hij de grootste tovenaar
van onze dichters was, mijn beste vriend?

Maar heb je 't ook gedaan Bert Bakker?
Vergeet niet, straks is Gerrit wakker.
Dan zoekt hij aan zijn voeteneind
radeloos of jij deze kleinigheid
ook inderdaad voor hem verricht hebt.

Het is heel mooi om staande aan de bar
bewogen uit te roepen, dinges,
maar om het waar te maken bij de baar,
dat is wat anders, beste vriend.
En mogen ook mijn doden mij vergeven:
ik kan niet anders dan nog met hen leven
maar niemand van hen geef ik wat hij heeft verdiend.