Maatstaf. Jaargang 11

[p. 644]

J.W. Schulte Nordholt
[Gedichten]

Berustend

Bedachtzaam schrijft een hand
het liefelijk verband
waarin de wereld is
gevat, verlangen en gemis
en duisternis en licht,
alles, waarom een mens staat opgericht.

Aanvaardend wat wij zijn
maar reikend uit die pijn
naar een volmaakt geluk
zoals een hand die sterren plukt
en klemt ze aan het hart,
door heimwee overweldigd en verward,

zo zijn wij mensen hier.
De levende rivier
strijkt in de zee des doods.
Langs grijze stranden, wijds en groots,
verwaaien wijd en zijd
de schimmen in de mist der eeuwigheid.

[p. 645]

Outsider

Niet om een orde aan te doen breken
niet om de wijsheid te verwerven
die de wortel des vredes is
schrijven de dichters.
Zij sluiten de deuren,
zij hangen omhoog in de waaiende bomen -
Wat zijt gij gegaan om te aanschouwen
een riet van de wind heen en weer bewogen -
zij hebben alles, het uitzicht der schoonheid,
de heilige hemelse muziek
van zoveel wind en zoveel licht.
Maar bij god, wortels hebben zij niet.