Maatstaf. Jaargang 11

[p. 594]

Maurice Gilliams
[Gedichten]

Uit: Bronnen der slaaploosheid

Het afgesloofde lover van de beuken
waarin de vossen van november jagen
- bij bladerval, hier kwam mijn moeder treuren;
ze zong en streelde mij. Ze gaf mij namen

van vogels - mees en vink. Warm van gebeden
doorliepen wij de laan. 'k Droeg de lantaren.
Op 't landhuis hoorden wij piano spelen
doorheen de lissen, over 't zieke vijverwater.

- Gedroomde kaars, hoelang nog zult gij branden?
Maria zit naast mij. Stenen en sterren
vallen op tafel, langs mijn dor-bevreesde wangen

terwijl ik schrijf. En door 't gesluip der vossen
verontrust, die het hart met leugens tergen,
begeeft de holte van de herfst. De blaadren rotten.

[p. 595]

Uit: Bronnen der slaaploosheid

De weergekeerden uit een vroeger leven
verademen bij de avondlamp der dromers.
In 't knappend haardvuur vlamt de tover
van 'tgeen had kùnnen waar zijn in 't verleden.

Maria zingt. Boeken en brood verzeeglen
jaren van vrees, oud zeer en arme dagen.
Ik schrijf. Over de harde schaliedaken
van ons kasteel verbrast de nacht zijn regen.

Vaarwel, wat lelijk is. Wie wil naar buiten
in 't landgoed van de dood, bij natte duiven
ijlings in slaap, de wieg der twijgen tarten?

Ons heim is schoon. Gewoon een vuur van takken
verwarmt de vleermuiswijfjes van de winter.
- Maar kindernamen laten zich niet vinden.

[p. 596]

Winter te Schilde 2

Het dorp der onverdiende nederlagen
verkleumt en kraakt met hutten zonder kindren.
- ‘In 't zand der graven sluimren goede vrienden.
Ginds lag hun woon, waar schuwe vogels slapen’.

Het waanbeeld van de wieren schuilt bevroren
in 't avondrode ijs der heidebeken.
- ‘De weemoed zucht in bedden en gebeden.
Gedroomd geweervuur knalt in kale hoven’.

De stervenspijn van jaarlijks zoveel kruiden
weegt heilig op de rust der zure weiden.
- ‘Straks barst de kerkhofmuur. Het kruis van ijzer,
onmondige symbool en vastgekluisterd,
roest op de torenspits der eenzaamheid’.