Maatstaf. Jaargang 11

[p. 128]

J.B. Charles
[Gedichten]

Het doodsplantje

voor A. Roland Holst

Een goede raad voor iemand
die de damp van de angst om het hart slaat
en die volstrekt niet meer weet wat
hem op dit uur nog te doen staat:
verwaarloos het doodsplantje niet te lang.
Dat moet men toch heus elke dag
verzorgen al is het maar dat
men het even bemoedigend toespreekt;
dan staat zoals nu de dood niet opeens
als een boom dwars door de kamer.

Een gewaarschuwd man telt voor één
[twee is naar mijn mening niet nodig].
Kijk, ik blaas het stof van de blaren
van mijn doodsplantje voor het raam
en geef het een scheutje weemoed -
zie: daar wordt het al beter.
Nu zou ik weer kunnen drinken,
zonder dat de wijn mijn vergif wordt.

[p. 129]

Vivaldi 2

Vivaldi, Vivaldi, zuiver strijken
langs lange stijve kristallen
stengels aan het meer van gestold vuur -

het mocht wat, ik zie 't al,
rammel de galstenen
in je gifbeker Dood,

het wilde waterwenen
bleek lelielijkesap
dat uitblust de hoop

op al wat er aan moois
ooit te bekijken was -
ik weet nu beter:

bij elke paukeslag
wordt een lieve ezel gestroopt,
dank zij geslachte katten
zingt de viool van Vivaldi.

[p. 130]

Het hart

Stel nou dat iemand zegt:
mijn hart is net plamuur, dat denk ik:
hoe is ook weer plamuur,
komen er barsten in
of droogt het op tot schurft?
Maar wat ik zeg is:
zo, wel wel, waar blijft de tijd.
Ik zou ook kunnen zeggen:
mijn kompliment, een heel mooi beeld,
was er nog post vanmorgen?

Mijn antwoord hangt er mee van af
of het een vrouw is of een man
die zeggen zou:
mijn hart is van plamuur - of zo.
Is het een vrouw dan raad ik ieder,
maak dat je uit de buurt komt,
dit is een zeer verloren avond!
Is het een man dan denk ik:
wat een oud wijf.

[p. 131]

Iris

Ligt de aarde, verwond door de ploegschaar,
geopend voor regen en zon,
en zouden de zon en de regenwolk
zich over haar heen willen storten
om haar onvruchtbaar te maken,
dan komt Iris!

De regenboog van haar snelle benen
stelt zij wijdbeens over de aarde
die tot nieuw leven ten dode verwond door de ploeg
daar weerloos ligt onder de hemel.

Komt een man in kadans van wijde stappen -
hij zwiept het zaad links en rechts
in de voren -, stapt de boer over zijn land
tussen haar benen door: zij laat hem toe.
Onder de poort van de prachtige dijen
van Elektra's en Thaumas' dochter
treedt niets vermoedend
de zwaaiende zaaiende boer.

Vlak voor het zaad valt is er nog niets.
En als het zaad valt dan ook nog niet.
Maar als het eenmaal in de opengereten
aarde goed is gebed zal morgen blijken
dat alles gisteren kon beginnen
dank zij Iris.

[p. 132]

Meneer Jan

Och mochten zijn dromen
vaster in hun schoenen staan
bloemstengel zou hij komen,
boterbloem zou hij gaan.

Staande voor het raam
vertelt meneer Jan
door ongelovig koud glas
aan zichzelf hoe het gaat:

‘heb ik dan weggenomen
laatste nylonvleug warmte,
schiet zij snel in mijn armen
kreunt zij hijgt zij en bijt zij:
komen! komen! komen!’

Dag mevrouw.
[Daar is zijn buurvrouw waar 't -
dit is strikt geheim -
over gaat.]

Zij hoort zijn groet niet.
Zij zag zijn buiging niet.
Zij plukt iets van haar heg
en is alweer weg.

[p. 133]

 

Meneer Jan trekt zich terug

 

van het glaskoude raam.

 

Och dat zijn dromen eens

 

vaster in hun schoenen mochten staan.